MIKE HODGES

EN

Mike Hodges has without doubt one of the strangest filmographies you can think of. After a few documentaries he made his debut as a director in 1971 with the crime drama Get Carter with Michael Caine. No one can wish for a better start, but then it only went downhill. After the never-completed project Mid-Atlantic with Malcolm McDowell that kept him busy for a long time, the Brit disappeared a few years. This changed when he was asked to make Flash Gordon (a project that George Lucas always wanted to do, but could not because of his Star Wars- commitments). A strange choice, because Hodges has absolutely no feelin for fantasy. The film that was produced by the bossy Dino De Laurentiis was a British blockbuster, but a gigantic flop in America. This comic has become over the years one of the biggest cult titles ever. Not only was Flash featured in Ted, there is also talk of a reboot. Not that we need this, because the remake can never be as jolly as the first.

The film is indeed unintentionally funny. The decors are quite grotesque, but if you know that designers of Fellini contribute to it, then you know that this was never the intention. Footballer Flash Gordon (Sam L. Jones) and journalist Dale ( Melody Anderson) are on the planet Mongo and forced to protect the earth for the cruel Emperor Ming ( Max von Sydow). The performances are so bad that it is hilarious. Especially Timothy Dalton as Prince Barin is a disaster, but that applies to Sam L. Jones too who has the strangest dialogues. Ornella Muti as Aura is the most beautiful princess in movie history, but we better say nothing about the acting. And then there's that soundtrack by Queen. At times the bombastic compositions by Brian May do work, but sometimes it feels like the film is a commercial for yhe soundtrack (which by the way did very well). There are clearly references to Barbarella or Star Wars (villain Klytus is a cheap copy of Darth Vader).

No, Flash Gordon is bad, but so irresistible that you will be addicted to it.

Didier BECU
15/11/2014

---

NL

Mike Hodges heeft zonder twijfel één van de vreemdste filmografieën die je kan bedenken. Na een paar documentaires debuteerde hij als regisseur in 1971 met het misdaaddrama Get Carter met Michael Caine. Een mooier begin kan niemand zich wensen, nadien ging het evenwel alleen maar bergafwaarts. Nadat het nooit voltooide project Mid-Atlantic met Malcolm McDowell hem lange tijd bezig hield, verdween de Brit zelfs voor een paar jaren van het filmtoneel. Daar kwam verandering in toen men hem vroeg om Flash Gordon te maken (een project dat George Lucas altijd had willen doen, maar dat niet kon wegens Star Wars-verplichtingen). Een vreemde keuze, want Hodges voelt absoluut niks voor fantasy. De film die door de bazige Dino De Laurentiis is geproduceerd werd een Britse kaskraker, maar een gigantische flop in Amerika. In de loop der jaren is deze stripheldfilm echter uitgegroeid tot één van de grootste culttitels ooit. Niet alleen stond Flash centraal in Ted, ook is er al jaren sprake van een reboot. Niet dat dit laatste per se nodig is, want de remake kan nooit zo lollig zijn als de eerste.

De film is ongewild grappig. De decors zien er op zijn zachtst gezegd vrij potsierlijk uit, maar als je weet dat men de designers van Fellini eraan liet meewerken, weet je dat dit nooit de bedoeling was. Voetballer Flash Gordon (Sam L. Jones) komt samen met journaliste Dale (Melody Anderson) op de planeet Mongo terecht en moet de aarde beschermen tegen de vernielingszucht van de wrede keizer Ming (Max von Sydow). De acteerprestaties zijn zo slecht dat het hilarisch wordt. Vooral Timothy Dalton als prins Barin is een ramp, maar dat geldt even goed voor Sam L. Jones die de meest vreemde dialogen op de meest ongeschikte momenten in de mond worden gelegd. Ornella Muti is als Aura misschien de mooiste prinses uit de filmgeschiedenis, over haar acteertalent wordt maar beter gezwegen. En dan is er nog die soundtrack van Queen. Op sommige momenten werken de bombastische composities van Brian May wel, maar soms lijkt het er wel op of de film een commercial is van de soundtrack (die het trouwens zeer goed deed). Er zijn duidelijk verwijzingen naar Barbarella of Star Wars (zo is de slechterik Klytus een goedkope kopie van Darth Vader).

Neen, Flash Gordon is een misser op alle fronten, maar zo onweerstaanbaar grappig dat je er verslaafd aan wordt. Meer cult kan een film als Flash Gordon niet zijn, dus laat die reboot maar, ook al lijkt die niet meer te vermijden!

Didier BECU
15/11/2014

---

---