YARON ZILBERMAN

EN

Alzheimer is still a terrible disease to deal with, but we can imagine that many film fans are fed up with the many movies that focus on the subject. But, while one film has a non-stop media coverage (Still Alice), a production like A Late Quartet (with much better performances!) barely reaches the audience.

The big reason is obviously because director Yaron Zilberman (who also wrote the story) is doing it in different way. There are no tears, not even panic, it's the portrait of violin virtuoso Peter Mitchell (a sublime Christopher Walken), who accepts his illness and wants to say farewell to his audience in the most dignified way. Together with Daniel (Mark Ivanir) and the couple Robert (Philip Seymour Hoffman) and Juliette (Catherine Keener), Peter is touring across America with the classical string quartet The Fugue.

The disease is rarely discussed, as Zilberman focuses on the tensions within the group, because who is going to take Peters place? Of course, not every viewer is waiting for such an approach, but it is a realistic one and therefore A Late Quartet is totally different from other films in this genre. There is even room for the unusual love affair between Daniel and the younger daughter (Imogen Poots) of the couple. The excellent acting performances make this film a sublime ride, with (how could it be otherwise) the late Philip Seymour Hoffman on top!. A Late Quartet is certainly not a tearjerker like Still Alice, only a lot better!

Didier BECU
29/08/2015

---

NL

Alzheimer is en blijft een verschrikkelijke ziekte, maar we kunnen ons inbeelden dat heel wat filmfanaten denken dat ze het ondertussen wel hebben gehad met de vele films die op dit drama focussen. Alleen is het zo dat de ene film met een niet te stoppen media-aandacht wordt overladen (Still Alice dus), terwijl een productie als A Late Quartet (met veel betere vertolkingen!) nauwelijks tot bij het filmpubliek raakt.

De grote reden is natuurlijk omdat regisseur Yaron Zilberman (die het verhaal trouwens ook voor een groot stuk schreef) het trieste onderwerp op een zeer bescheiden manier aanpakt. Er wordt niet geweend, zelfs niet gepanikeerd, we zien gewoon het portret van vioolvirtuoos Peter Mitchell (een sublieme Christopher Walken) die zijn ziekte aanvaardt en op een waardige manier afscheid wil nemen van zijn geliefd publiek. Samen met Daniel (Mark Ivanir) en het echtpaar Robert (Philip Seymour Hoffman) en Juliette (Catherine Keener) toert Peter met het klassiek strijkkwartet The Fugue in Amerika rond.

Over de ziekte wordt nauwelijks gesproken, maar wel over de spanningen binnen de groep, want wie gaat Peters plaats innemen? Niet iedere kijker wacht op zo’n invalshoek, maar het is wel een realistische en daardoor is A Late Quartet zo verschillend van dit soort films. Er is zelfs een ongewone liefdesverhouding tussen Daniel en de jongere dochter (Imogen Poots) van het echtpaar, waardoor de film nog minder op het Alzheimer-onderwerp inzoomt. Uiteraard zijn het ook de acteerprestaties die deze film uitmuntend maken, met voorop (hoe kan het ook anders) de betreurde Philip Seymour Hoffman. A Late Quartet is zeker geen tranentrekker zoals Still Alice, maar daarom niet minder goed. Integendeel, zouden we zeggen!

Didier BECU
29/08/2015

---

---