JAH WOBBLE

Jah Wobble is a name in the music world, and that for a bassist. The man has come a long way, from the highly experimental post-punk of Public Image Ltd (PiL) to his explorations of world music with his backing group Invaders of the Heart. In November he will give two concerts in Belgium, one in which he will reprise the legendary PiL album ‘Metal Box’ in Leuven, and one in which he will play his more idiosyncratic work in Ghent. Malcolm Nix was able to make the legend answer a few questions.

In November, you’ll be performing twice in Belgium, but both nights will feature a totally different setlist. Will the sound and the atmosphere be completely different as well?

Absolutely chalk and cheese! With ‘Metal Box Rebuilt in Dub’, we’re taking that raw, angular Post-Punk sound and stretching it through this dub prism. It’s quite stark, quite hypnotic. There’s this tension between the original material’s angularity and the spaciousness of Dub. The lyrics lean towards Samuel Becket for me, towards existential angst. Whereas with Invaders of the Heart in Gent, that’s much more groove-based from the start, drawing on those world music influences, Middle Eastern scales, African rhythms and Reggae. It is quite jazzy in places, more dance-oriented, if you like. Both nights I’ll be hitting those low frequencies that vibrate your guts, but the journey’s completely different.

The ‘Metal Box Rebuilt in Dub’ material still has this paranoid, claustrophobic energy, even when dubbed out, while the ‘Invaders of the Heart’ stuff breathes a bit more, it’s more expansive and relaxed. Two different trips, two different headspaces.

Overall, you’re best known these days for your idiosyncratic approach of Dub in the broad sense of the word. Did this evolution from early days Punk and Post-Punk come naturally or was it a conscious decision to move away from your first musical endeavours?

It wasn’t so much moving away as following what was already there, you know. Even in the PiL days, I was heavily influenced by Dub basslines, that Jamaican approach of making space in the music. I grew up in the East End and crept into Blues dances in Hackney. Hearing those massive sound systems, feeling that bass in my guts... That was already in my DNA before Punk happened.

What’s funny is that Punk and Dub were actually quite closely connected in London at that time. Don Letts would play Reggae at The Roxy between Punk bands. The Clash were obviously influenced by it. But for me, exploring Dub and World Music more deeply was just following my natural curiosity. I’ve never been one for standing still musically. I’m restless like that. I need to keep moving, keep exploring.

I did find Punk music a bit conservative … and a bit infantile. I think the Post-Punk movement was similar to the abstract expressionists of the 50’s. Post-Punk moved away from rigid verse-chorus structures, used collage techniques etc. It was anti-bourgeois, anti-conformist. And Punk, of course, tended towards being bourgeois and conformist.

Personally, I was always looking for a totality to the sound, an immediacy. For instance, when you look at a Rothko painting, its towering presence immediately hits you. Thought stops! It’s not like a novel or a song that moves sequentially. For me it takes you out of thought, out of contextual thinking, out of temporality. And of course music movements follow the comparative art movement with a lag of 30 years or so normally, so I think that comparison makes sense.

This love for Dub, World Music – whatever that may mean, because we’re basically all living on the same planet – and other non-Western styles is clearly not a whim, because you’ve released a stunning 41 albums with original compositions since the beginning of this century. Where do you keep finding the inspiration, knowing that some artists release one new album every two or three years?

I’m just greedy for it. Absolutely ravenous for the sound. Some musicians get precious about recording. They overthink it, they want everything to be this grand, worked-out statement. Me, I treat it more like a Jazz musician from the 50’s or 60’s. Get in the studio, capture what’s happening right now, move on to the next thing. I’m not sitting around for years polishing something until it’s perfect. I’d rather capture that initial energy, that moment when musicians are still discovering the material together.

Also, I’m curious about so many different sounds, like Chinese music, Egyptian music, Jazz, Ambient, so each album might be exploring a different direction. The inspiration comes from constantly listening (to the stillness), constantly absorbing new sounds. And, honestly, I’ve found that the more music you make, the more music you want to make. It feeds itself. The well doesn’t ever seem to run dry. Maybe at death or near to death it will?

My wife is a Chinese musician and runs a Chinese youth orchestra. Both our sons are musicians, so they inspire me to play too. Listening to them practicing their parts, when they were little, influenced me into delving into Chinese music in particular. And when you look at the music around the Xinjiang province and Mongolia, you get that Central-Asian thing going on. In fact our boys specialise in that with their band Tian Qiyi. They are part Mongolian, as is my wife.

Do you actually have a favourite album among these dozens and dozens of releases? Or is it the collaboration with certain specific musical partners that brings back the fondest memories?

I do have certain albums that marked important moments for me. ‘Rising Above Bedlam’ was a breakthrough for instance, working with Sinead O’Connor and Natacha Atlas, bringing those Middle-Eastern influences forward.

‘Heaven and Earth’ with Pharaoh Sanders was special. My late Father-in-law is on also on ‘Heaven and Earth’. Spiritually, that was a very powerful record.

As for collaborators, working with Holger Czukay and Jaki Liebezeit from Can was mind-blowing on ‘Full Circle’ and on later on ‘Snakecharmer’. Those Germans taught me so much about precision, simple presence and space, i.e. don’t interfere in the music too much.

Bill Laswell is another regular collaborator. We share this vision of bass as this universal spiritual force.

But, honestly, I get excited about whoever I’m working with right now. I’m not nostalgic by nature. It’s always about what’s happening in the moment. ‘Bus routes of South London’ was a fun album. It’s sort of electronic, Ambient Dub. I actually recorded that on buses. That was fun. It’s quite an impressionist way of working.

‘MU’ from around 2004 is another favourite.

On top of these new releases, there’s even a 2004 album called ‘Live in Leuven’, a city you’ll be visiting again after 21 years. Given the fact this was the only concert of that tour that ended up being immortalized as a recording, you must have been satisfied with that night. Do you remember anything at all about the concert or the city?

You know what, that Leuven gig had this special alchemy to it. Sometimes you walk into a venue and it just feels right. The acoustics, the crowd energy, everything lines up. I remember the room had this fantastic resonance that really carried the bass frequencies. It made everything sound massive without losing definition. The Belgian audience that night was proper switched on, really listening. You can feel that as a musician, when people are truly engaged. Jaki and Philip Jeck wove their ethereal magic. Oddly it was all part of a Warp Records event, I seem to recall.

As for the city itself, beautiful architecture, an inspiring medieval vibe. Saturday afternoon shopping. I remember walking around earlier that day, eating a large multi-layered ice cream, seeing all these students everywhere. There was this intellectual energy about the place that somehow fed into the music later.

That’s why we decided to release it. It captured something authentic that doesn’t always get captured in a studio. Jaki and Phil really had space to be themselves on that record. We were a trio, so we all had lots of room to do our thing without stepping on toes. Sadly both Jaki and Phil have passed since then.

And on top of that, your discography also includes ‘Metal Box - Rebuilt in dub’. You were, of course, the original bass player and more during the creative process for this highly influential album. Do you think you’ll be revisiting or re-recording other older work as well?

Well, if you had asked me in the 90’s or 00’s if I wanted to re-record a new version of the ‘Metal Box’ material, I would have been very dismissive of the idea. But what happened was that I started playing a couple of the old PiL tracks, like ‘Public Image’, ‘Socialist’ and ‘Poptones’.

I then got reacquainted with Keith Levene in 2012. We did half a dozen gigs doing ‘Metal Box’ material. I got a trumpet player in, because I wanted to give a nod to the Miles Davis electric period. Stuff like ‘Dark Magus’ is the nearest thing I ever heard to ‘Metal Box’. Anyway, that got me thinking about how those old tunes could be reframed.

Then, in 2018, me and the Invaders of the Heart did some shows in the USA and I decided to hire an old Fender Precision Bass. I had been playing a Magnum Ovation during the years before that. When you play a Fender Precision with round wound strings, it really has a unique sound. That really set me off playing the way I had done with PiL. Plus I started playing some of the old bass lines, such as ‘Albatross’ and ‘Anna Lisa’ etc., chucking in changes. So it was all very much on my mind.

Then, during the lockdown, Cleopatra Records asked me if I would be interested in doing a new version of ‘Metal Box’. I think they thought that I might hum and ha, but I immediately agreed. I knew exactly what I would want to do.

The funny thing was that at that time, during lockdown, I was working remotely with Jon Klein, the only guitarist I know who can handle those Levene parts AND expand on them. So, it was all a great case of serendipity, with everything in sync. All the stars aligned. I sent Jon Klein very basic versions of ‘Albatross’ and ‘Poptones’. He was really surprised and a bit fearful of the brave new direction. After all, this is iconic stuff and here we were radically altering it … without losing the essence of course. I soon convinced him … and he tore it up henceforth!

I would like to take on some of Beethoven’s work and revamp it in similar fashion.

A reunion of the original PiL line-up is probably not going to happen and this is an interview about your career and not about mr. J. Lydon, but a lot of people feel you’ve both evolved in quite different directions. He has even voiced some support for Brexit. What’s your opinion on the referendum, the accompanying propaganda and the consequences of the decision for British people in general and British touring musicians in particular?

Brexit was a bloody catastrophe, wasn’t it, for Britain and for Europe, a very stupid move. It all unfolded like a slow-motion car crash.

The nearest thing to Brexit I can think of is ‘The producers’ by Mel Brooks. I don’t think that for even a minute Gove or Johnson thought that they would win. It was a case of gesture politics, I suspect. You know, they could endear themselves to the rightwing of the Tory Party. They could be glorious losers. They both looked terrified when they realised they had actually won. So, they really reminded me of Leo and Max in ‘The Producers’ when they realise, at the bar, during the intermission, that their play, which had been oversold to investors, was not going to be a flop after all. It was so bad people thought it was a comedy. They had a success in their hands, which spelt big trouble! It’s a very funny part of the movie and the play. It was the last thing that they wanted.

Apart from a few people who made bets about the outcome, Brexit has been an abject failure. How could it ever have not been? Some people say that ‘This isn’t the Brexit I voted for', but it is. It’s exactly what they voted for. To be out in the cold. The EU is far from perfect, I am not particularly fond of how it operates and accounts for itself, but the alliance of Brits, Dutch, Poles and Nordics did balance things within it. For British musicians it’s a disaster. Thank God I have dual Irish citizenship!

The question is, of course, what we, young or old(er) can do. Do you think music is still relevant as a vehicle for ideas about social changes? Or has it all become pure consumption without any real impact on the listener?

There’s always the potential for music to carry a political message. That won’t stop. Popular music is always, through the ages, primarily a comfortable panacea for the masses, with themes of unrequited love, etc. But when things get tough economically, someone will always come up with a heartfelt protest song. It’s when people are starving that they get desperate.

One final question remains. As we’ve established you’ve been around for quite a while, do you have any advice for young people who have just started their first band? Based on your own experiences, what are the main pitfalls these inexperienced kids should try to avoid?

Always be true to yourself. Avoid those that try to take you away from that path. All bets are off with music now. I’m told that 100.000 tracks a day get uploaded to Spotify! How can you possibly get attention? You have nothing to lose. So be brave! Do it!

Jah Wobble

Jah Wobble, Metal Box rebuild in Dub, Het Depot Leuven, 14/11/2025

Jah Wobble and the Invaders of the Heart, Democrazy Gent, 16/11/2025

Malcolm NIX
04/06/2025

Jah Wobble is een naam in de muziekwereld, en dat voor een bassist. De man heeft een lange weg afgelegd, van de zeer experimentele postpunk van Public Image Ltd (PiL) tot zijn exploraties van wereldmuziek met zijn begeleidingsgroep Invaders of the Heart. In november geeft hij twee concerten in België, een waarin hij de legendarische plaat ‘Metal Box’ van PiL herneemt in Leuven, en een waarin hij zijn meer eigenzinnig werk zal spelen in Gent. Malcolm Nix kon de legende bekoren om wat vragen te beantwoorden.

In november treed je twee keer op in België, maar beide avonden hebben een totaal andere setlist. Zullen de sound en de sfeer ook compleet anders zijn?

Absoluut dag en nacht verschil! Met ‘Metal Box Rebuilt in Dub’ nemen we dat rauwe, hoekige postpunkgeluid en rekken het door dit dubprisma. Het is behoorlijk rauw, behoorlijk hypnotiserend. Er is een spanning tussen de hoekigheid van het originele materiaal en de ruimtelijkheid van dub. De teksten neigen voor mij naar Samuel Becket, vol existentiële angst. Terwijl het optreden met de groep Invaders of the Heart in Gent vanaf het begin veel meer groove-gebaseerd is, met invloeden uit de wereldmuziek, Midden-Oosterse toonladders, Afrikaanse ritmes en reggae. Het is op sommige plaatsen behoorlijk jazzy, meer dance-georiënteerd, als je wilt. Beide avonden zal ik die lage frequenties spelen die je darmen doen trillen, maar de reis is compleet anders.

Het materiaal van ‘Metal Box Rebuilt in Dub’ heeft nog steeds die paranoïde, claustrofobische energie, zelfs nagesynchroniseerd, terwijl het optreden met Invaders of the Heart wat meer ademt. Het is ruimer en relaxter. Het zijn twee verschillende trips, twee verschillende gedachten.

Over het algemeen sta je tegenwoordig vooral bekend om je eigenzinnige benadering van dub in de brede zin van het woord. Kwam deze evolutie van punk en postpunk uit de begintijd vanzelf, of was het een bewuste keuze om afstand te nemen van je eerste muzikale inspanningen?

Het was niet zozeer afstand nemen, maar eerder volgen wat er al was, weet je. Zelfs in de PiL-tijd werd ik sterk beïnvloed door dubbaslijnen, die Jamaicaanse aanpak om ruimte te creëren in de muziek. Ik groeide op in de East End en kroop de bluesdansen van Hackney binnen. Die enorme soundsystems horen, die bas in mijn buik voelen... Dat zat al in mijn DNA voordat punk ontstond.

Het grappige is dat punk en dub in die tijd in Londen eigenlijk heel nauw met elkaar verbonden waren. Don Letts speelde in The Roxy reggae tussen punkbands. The Clash werd er duidelijk door beïnvloed. Maar voor mij was me verdiepen in dub en wereldmuziek gewoon het volgen van mijn natuurlijke nieuwsgierigheid. Ik ben nooit iemand geweest die muzikaal stilstaat. Zo rusteloos ben ik. Ik moet blijven bewegen, blijven ontdekken.

Ik vond punkmuziek wel een beetje conservatief... en een beetje infantiel. Ik denk dat de postpunkbeweging vergelijkbaar was met de abstract-expressionisten van de jaren 50. Postpunk stapte af van rigide couplet-refreinstructuren, gebruikte collagetechnieken, enzovoort. Het was antiburgerlijk, anticonformistisch. En punk neigde natuurlijk naar burgerlijk en conformistisch.

Persoonlijk was ik altijd op zoek naar een totaliteit in het geluid, een directheid. Als je bijvoorbeeld naar een schilderij van Rothko kijkt, raak je meteen getroffen door de torenhoge aanwezigheid. Je gedachten stoppen! Het is niet zoals een roman of een lied dat zich in een bepaalde volgorde afspeelt. Voor mij haalt het je uit je gedachten, uit je contextuele denken, uit je temporaliteit. En natuurlijk volgen muziekstromingen de vergelijkende kunstbeweging normaal gesproken met een vertraging van zo’n dertig jaar, dus ik denk dat die vergelijking wel klopt.

Die liefde voor dub, wereldmuziek – wat dat ook mag betekenen, want we leven in principe allemaal op dezelfde planeet – en andere niet-westerse stijlen is duidelijk geen bevlieging, want je hebt sinds het begin van deze eeuw maar liefst 41 albums met originele composities uitgebracht. Waar haal je toch steeds de inspiratie vandaan, wetende dat sommige artiesten elke twee of drie jaar een nieuw album uitbrengen?

Ik ben er gewoon hebberig naar, absoluut hongerig naar het geluid. Sommige muzikanten hechten veel waarde aan opnemen. Ze denken er te veel over na, ze willen dat alles een grootse, uitgewerkte statement is. Ik behandel het meer als een jazzmuzikant uit de jaren 50 of 60. Ga de studio in, leg vast wat er nu gebeurt en ga door naar het volgende. Ik zit niet jarenlang te polijsten tot iets perfect is. Ik leg liever die eerste energie vast, dat moment waarop muzikanten samen het materiaal nog ontdekken.

Ik ben ook nieuwsgierig naar zoveel verschillende geluiden, zoals Chinese muziek, Egyptische muziek, jazz, ambient, dus elk album verkent misschien wel een andere richting. De inspiratie komt voort uit constant luisteren (naar de stilte), constant nieuwe geluiden absorberen. En eerlijk gezegd heb ik ontdekt dat hoe meer muziek je maakt, hoe meer muziek je wilt maken. Het voedt zichzelf. De bron lijkt nooit op te raken. Misschien wel bij de dood of nabij de dood?

Mijn vrouw is een Chinese muzikant en leidt een Chinees jeugdorkest. Onze beide zoons zijn muzikanten, dus ze inspireren me om ook te spelen. Het luisteren naar hoe ze hun partijen oefenden toen ze klein waren, inspireerde me om me vooral in Chinese muziek te verdiepen. En als je kijkt naar de muziek in de provincie Xinjiang en Mongolië, dan zie je dat Centraal-Aziatische gevoel. Onze jongens zijn daar zelfs in gespecialiseerd met hun band Tian Qiyi. Ze zijn deels Mongools, net als mijn vrouw.

Heb je tussen al die tientallen releases echt een favoriet album? Of is het juist de samenwerking met specifieke muzikale partners die de mooiste herinneringen oproept?

Ik heb bepaalde albums die belangrijke momenten voor me markeerden. ‘Rising Above Bedlam’ was bijvoorbeeld een doorbraak, met de samenwerking met Sinead O'Connor en Natacha Atlas, die die Midden-Oosterse invloeden naar voren brachten.

‘Heaven and Earth’ met Pharaoh Sanders was bijzonder. Mijn overleden schoonvader is ook te horen op ‘Heaven and Earth’. Spiritueel gezien was dat een zeer krachtige plaat.

Wat betreft de samenwerkingen, was de samenwerking met Holger Czukay en Jaki Liebezeit van Can verbluffend op ‘Full Circle’ en later op ‘Snakecharmer’. Die Duitsers hebben me zoveel geleerd over precisie, eenvoudige aanwezigheid en ruimte, oftewel: bemoei je niet te veel met de muziek.

Bill Laswell is ook een vaste samenwerkingspartner. We delen deze visie op bas als deze universele spirituele kracht.

Maar eerlijk gezegd word ik enthousiast van de mensen met wie ik momenteel samenwerk. Ik ben van nature niet nostalgisch. Het gaat altijd om wat er op dat moment gebeurt. ‘Bus Routes of South London’ was een leuk album. Het is een soort elektronische ambient dub. Ik heb dat zelfs in bussen opgenomen. Dat was leuk. Het is een behoorlijk impressionistische manier van werken.

'MU' uit ongeveer 2004 is een andere favoriet.

Naast deze nieuwe releases is er zelfs een album uit 2004, ‘Live in Leuven’, een stad die je na 21 jaar weer zult bezoeken. Gezien het feit dat dit het enige concert van die tournee was dat uiteindelijk als opname is vastgelegd, moet je tevreden zijn geweest met die avond. Herinner je je nog iets van het concert of de stad?

Weet je, dat optreden in Leuven had die bijzondere alchemie. Soms loop je een zaal binnen en voelt het gewoon goed. De akoestiek, de energie van het publiek, alles klopt. Ik herinner me dat de ruimte een fantastische resonantie had die de basfrequenties echt droeg. Het zorgde ervoor dat alles enorm klonk zonder aan definitie in te boeten. Het Belgische publiek die avond was echt enthousiast en luisterde echt. Dat voel je als muzikant, als mensen echt betrokken zijn. Jaki en Philip Jeck weefden hun etherische magie. Vreemd genoeg was het allemaal onderdeel van een Warp Records-evenement, meen ik me te herinneren.

Wat de stad zelf betreft: prachtige architectuur, een inspirerende middeleeuwse sfeer. Zaterdagmiddag ging ik winkelen. Ik herinner me dat ik eerder die dag rondliep, een groot ijsje met meerdere lagen at en overal studenten zag. Er hing een intellectuele energie rond de plek die op de een of andere manier later in de muziek doorwerkte.

Daarom besloten we het uit te brengen. Het legde iets authentieks vast dat niet altijd in een studio wordt vastgelegd. Jaki en Phil hadden echt de ruimte om zichzelf te zijn op die plaat. We waren een trio, dus we hadden allemaal alle ruimte om ons ding te doen zonder op de tenen te trappen. Helaas zijn Jaki en Phil inmiddels overleden.

En bovendien bevat je discografie ook ‘Metal Box Rebuilt in dub’. Je was natuurlijk de originele bassist en meer tijdens het creatieve proces van dit zeer invloedrijke album. Denk je dat je ook ander ouder werk opnieuw zult bekijken of opnemen?

Nou, als je me in de jaren 90 of 00 had gevraagd of ik een nieuwe versie van het ‘Metal Box’-materiaal wilde opnemen, had ik het idee zeer afwijzend beoordeeld. Maar wat er gebeurde, was dat ik een paar oude PiL-nummers begon te spelen, zoals ‘Public Image’, ‘Socialist’ en ‘Poptones’.

In 2012 kwam ik opnieuw in contact met Keith Levene, de oorspronkelijke gitarist van PiL. We deden een half dozijn optredens met ‘Metal Box’-materiaal. Ik haalde er een trompettist bij, omdat ik een knipoog wilde geven naar de elektrische periode van Miles Davis. Dingen als ‘Dark Magus’ komen het dichtst in de buurt van ‘Metal Box’, van de zaken die ik ooit heb gehoord. Hoe dan ook, dat zette me aan het denken over hoe je die oude nummers een nieuw jasje kon geven.

Toen, in 2018, gaven de Invaders of the Heart en ik een paar optredens in de VS en besloot ik een oude Fender Precision Bass te huren. Ik had de jaren daarvoor op een Magnum Ovation gespeeld. Als je op een Fender Precision met roundwound snaren speelt, heeft die echt een uniek geluid. Dat zette me echt aan het denken om te spelen zoals ik met PiL had gedaan. Bovendien begon ik een paar van de oude baslijnen te spelen, zoals ‘Albatross’ en ‘Anna Lisa’, enzovoort, en ik gooide er wat veranderingen in. Dus het bleef allemaal door mijn hoofd spoken.

Toen, tijdens de lockdown, vroeg Cleopatra Records me of ik interesse had om een nieuwe versie van ‘Metal Box’ te maken. Ik denk dat ze dachten dat ik misschien zou reageren met hum en tja, maar ik stemde meteen toe. Ik wist precies wat ik wilde doen.

Het grappige was dat ik destijds, tijdens de lockdown, op afstand werkte met Jon Klein, de enige gitarist die ik ken die die Levene-partijen kan spelen én ze kan uitwerken. Het was dus allemaal een geweldig geval van serendipiteit, alles klopte. Alle sterren stonden goed. Ik stuurde Jon Klein heel basale versies van ‘Albatross’ en ‘Poptones’. Hij was echt verrast en een beetje bang voor de dappere nieuwe richting. Dit is tenslotte iconisch materiaal en wij waren het radicaal aan het veranderen … zonder de essentie te verliezen. Ik overtuigde hem al snel... en hij verscheurde het vanaf dat moment!

Ik zou graag een deel van Beethovens werk overnemen en op een vergelijkbare manier vernieuwen.

Een reünie van de originele PiL-bezetting gaat waarschijnlijk niet door en dit interview gaat over jullie carrière en niet over meneer J. Lydon, maar veel mensen vinden dat jullie beiden in een heel andere richting zijn geëvolueerd. Hij heeft zelfs zijn steun uitgesproken voor de Brexit. Wat is jouw mening over het referendum, de bijbehorende propaganda en de gevolgen van de beslissing voor de Britten in het algemeen en de Britse tourmuzikanten in het bijzonder?

De Brexit was een vervloekte catastrofe, nietwaar, voor Groot-Brittannië en voor Europa, een ontzettend domme zet. Het ontvouwde zich allemaal als een auto-ongeluk in slowmotion.

Wat ik het dichtst bij Brexit vind komen, is ‘The producers’ van Mel Brooks. Ik denk niet dat Gove of Johnson ook maar een minuut hebben gedacht dat ze zouden winnen. Het was een kwestie van symboolpolitiek, vermoed ik. Weet je, ze konden zich geliefd maken bij de rechtervleugel van de conservatieve partij. Ze konden glorieuze verliezers zijn. Ze leken allebei doodsbang toen ze beseften dat ze daadwerkelijk hadden gewonnen. Ze deden me echt denken aan Leo en Max in ‘The Producers’ toen ze zich in de bar, tijdens de pauze, realiseerden dat hun toneelstuk, dat uitverkocht was aan investeerders, toch geen flop zou worden. Het was zo slecht dat mensen dachten dat het een komedie was. Ze hadden een succes in handen, wat grote problemen voorspelde! Het is een heel grappig onderdeel van de film en het toneelstuk. Het was het laatste wat ze wilden.

Afgezien van de winst van een paar mensen die weddenschappen afsloten over de uitkomst, is Brexit een totale mislukking geweest. Hoe had het ooit anders kunnen zijn? Sommige mensen zeggen: “Dit is niet de Brexit waar ik op gestemd heb”, maar dat is het wel. Het is precies waar ze op gestemd hebben, om in de kou te staan. De EU is verre van perfect. Ik ben niet bepaald gecharmeerd van hoe ze functioneert en zichzelf verantwoordt. Maar de alliantie van Britten, Nederlanders, Polen en Scandinaviërs heeft de zaken binnen de EU wel in evenwicht gebracht. Voor Britse muzikanten is het een ramp. Gelukkig heb ik de dubbele Ierse nationaliteit!

De vraag is natuurlijk wat wij, jong en oud, kunnen doen. Denk je dat muziek nog steeds relevant is als drager van ideeën over maatschappelijke veranderingen? Of is het allemaal pure consumptie geworden zonder enige echte impact op de luisteraar?

Muziek kan altijd een politieke boodschap uitdragen. Dat zal niet stoppen. Populaire muziek is door de eeuwen heen altijd in de eerste plaats een comfortabel wondermiddel voor de massa geweest. Thema's als onbeantwoorde liefde, enzovoort. Maar als het economisch moeilijk wordt, komt er altijd wel iemand met een oprecht protestlied. Juist als mensen honger lijden, raken ze wanhopig.

Nog één laatste vraag. Zoals we hebben vastgesteld, bestaan jullie al een tijdje. Hebben jullie advies voor jongeren die net hun eerste band zijn begonnen? Wat zijn, op basis van je eigen ervaringen, de belangrijkste valkuilen die deze onervaren kinderen moeten proberen te vermijden?

Blijf altijd trouw aan jezelf. Vermijd degenen die je van dat pad af proberen te brengen. Muziek is tegenwoordig een stuk minder populair. Ik heb gehoord dat er dagelijks 100.000 nummers op Spotify worden geüpload! Hoe kun je daar in vredesnaam aandacht mee krijgen? Je hebt niets te verliezen. Dus wees dapper! Doe het!

Jah Wobble

Jah Wobble, Metal Box rebuild in Dub, Het Depot Leuven, 14/11/2025

Jah Wobble and the Invaders of the Heart, Democrazy Gent, 16/11/2025

Malcolm NIX
04/06/2025