DOUBLE EYELID

Peek-A-Boo had a chat with the Toronto based band The Double Eyelid. They just released their album Seven Years and if you like Bauhaus, The The or Television (even if these band aren't influences) you should listen!

I’m sure not the first one to ask this, but why is a band called Double Eyelid?
I first heard the phrase ‘double eyelid’ when I lived in South Korea, around 2003. It’s a South Korean expression that is based on the way that East Asians look at the eyes of Europeans, because they notice that there is often a crease in the eyelid and to them that’s kind of exotic and weird. And while I was living there, people told me – ‘oh, you have double eyelids!’ – at first I didn’t understand what it meant and then once I did understand, I realized it was highlighting this thing that made me stand out, as a foreigner away from home. So there were weird feelings attached to that expression. When I first thought of using it as a band name, I was still in Korea, and in that context it made sense. Then I went home, but the name had stuck in my head and I still liked the way it sounded, so we became Double Eyelid.

You were formed during an experimental staging of Hamlet. Please explain that! What has Shakespeare to do with rock ‘n roll?
It’s a true story! A good friend of mine for a number of years had a space in Toronto, called ‘Siesta Nouveaux,’ - now demolished unfortunately - where she held punk shows and classical theatre, sometimes at the same time. She was planning a production of Hamlet, and she had the ingenious idea of replacing the ‘play within the play’ part with a band – so a band would come to the royal court and perform instead of a troupe of actors. But she was running the play for 6 weeks or so and obviously couldn’t get one band to commit to the whole thing. She was looking to get a different band in every week, and just phoned me to ask if I had a project … as it happened, I was just starting to get Double Eyelid together and that became our first set of gigs, 3 nights in a row as part of her production of Hamlet. It was a great way to start because there was a built-in audience – plus, the actors had to cheer for us … it was in the script, so they didn’t have a choice.

I guess if we have to categorize your music, we have to go for post-punk. You’re Canadian, is there really a Canadian postpunk (or any dark) scene or is it spread all over the country?
Are we post-punk? I’m not so sure about that. But yes, there is post-punk, goth, glam and darkwave music happening in Canada. Toronto has a fairly healthy scene. One of the early innovators in dark electronic music, Nash the Slash (RIP), was practically a neighbour of mine … there are some great bands around Toronto now as well, like The Scarlet Fever, Corpusse, Adaptive Reaction, and Ottawa and Montreal have their own darkwave scenes… There is also a west coast scene, but it’s so far away that I’m only aware of a few of the bands, like Koban… and from my eastern Canada perspective the west coast scene in Canada always seems more connected to the west coast scene in the US than it does to the rest of Canada,which is probably better for them anyway, there is a lot of great music happening now in Portland, for example.

Of course I hope you are forgiving me that I live in one of the tiniest countries in the world, but isn’t it extremely difficult to tour in Canada? I mean it’s a huge country with lots of nature, and I guess you need to drive endless hours from one big city to the other…
Yes it’s very difficult… but there is a level of difficulty in travelling between cities in Canada that we just are used to and take for granted. We were lucky to come from Toronto which not only is the biggest market in the country, but also is within a day’s drive of many of the other medium to big markets in Canada, like Montreal and Ottawa. We’ve really only gigged in that part of the country so far… but going to western Canada is something I’d really like to do. 

When hearing your CD, I was thinking of bands like Television or The The. Can you see sense in that?
I’m aware of both bands and while neither one has been a big influence on us, I can certainly see the parallels. What we have in common with both, I think, is that it’s art for art’s sake, without paying much notice to current trends. Both of those bands – and Double Eyelid – definitely exist in their own sphere and make their own rules.

Is there a reason why the album is named Seven Years?
Of course… it got its name from the repeated line in ‘The Stranger’… but how it applies I’d rather leave open to interpretation. Like many of the other decisions I made about the record, it was more intuitive than something I can explain clearly.

How were the reactions?
Within a few days of releasing the record I got some feedback from a promoter who we’d worked with since early on – you know, a true supporter of the project who had become a really good friend to us over time - and he said something like ‘it’s great that you didn’t compromise your vision at all or dumb it down, it has a lot of artistic integrity!’ And at that point my immediate thought was ‘OK – this guy is a true fan and if this is what he’s saying then we’re completely fucked, no one else is going to like it!!’ Of course, a few days after that I was finding pirated copies online and so I knew that people were picking up on it. You have to understand that there was never really any choice involved. I had to make a record that I would be satisfied with, you know… that I could one day look back on from my deathbed and know that it had been something worth doing. That’s the only thing that matters. As a listener I’ve always been drawn to ‘difficult’ stuff, that’s the space where I’m at home. I’m very happy when I hear people use words like ‘innovative’ to describe our sound because it helps new listeners to approach us with an open mind. So, if we have fewer listeners but they show up actually ready to hear what we’re doing, it’s ultimately better for us.

You do a cover of Rozz Williams. A hero or is it because you’re in love with The Stranger?
Rozz resonates with me, hugely. What Bowie was doing, Rozz took to a whole new level of alienation and discomfort. It was very real and very unsafe, and you knew he meant it. And I don’t think there has been anyone else occupying exactly that space in music, ever. So we’ve covered Rozz twice now, actually – we did a weird piano and vocal cover of Spiritual Cramp as a B-side back in 2012 that got Rikk Agnew’s attention, which was kind of cool. I think the interesting thing about Rozz is that, like a few of the other true icons of goth, he was deeply flawed. And he never really got his due as an artist, so when you go through his catalogue you find that the production is often sub-standard, his backing musicians were sometimes not the best. So when I hear his stuff there is an incompleteness about some of it that leaves it open for a re-interpretation. And that’s why we’ve covered him twice, now – because both times there was something I thought we could bring to the original.

Let’s end with two questions I always ask. What’s your favorite record of all time and please state why!
Tough question… today my answer is Sheer Heart Attack by Queen because I think it is an amazing little capsule of four creative geniuses in a golden moment before they were spoiled by their success. On Sheer Heart Attack they had all the elements that would make them massive, but they weren’t there yet. You can hear that they are poised on the brink of something huge, it’s just saturated with their star quality to the point that it’s dripping through the very grooves of the record, but they’re still trying to convince themselves that they deserve it so there’s something very pure about it that is golden. It also has a ‘throw everything in but the kitchen sink’ quality that I can relate to as an artist, they went ‘all in’ and didn't care if it sounded ridiculous. They were my favourite band as a teenager and this was their best record, no question. Honestly, though I don’t really have a favourite record. I’ve got at least 20 records that have been life-saving to me at different points in time.

With whom wouldn’t you mind to be alone in an elevator for 8 hours and what would you do then?
8 hours is too long for me to spend alone with anyone, so I’d take the stairs – but if you forced me, I’d pick Macy Gray; we’d smoke weed and I’d enjoy being hypnotised/seduced by the sound of her voice. Either it would be a fun 8 hours or we’d set off the smoke alarm and get out of there quicker. There’s about a 5% chance one of us would freak out and kill the other, but it’s good to live dangerously sometimes.

The last words are yours.
I have no last words because I feel that our music should speak for itself, so I encourage the readers of Peek-A-Boo to go to one of our various websites and have a listen. Thank you for your questions.

Didier BECU
18/11/2015

Peek-A-Boo had een praatje met Double Eyelid uit Toronto. De band heeft net z'n zevende album uit en het is een echte aanrader indien je van Bauhaus, The The of Television houdt (zelfs als vindt deze band niet dat ze invloeden zijn).

Ik ben zeker niet de eerste die dit vraagt, maar waarom Double Eyelid?
Ik heb voor het eerst de uitdrukking "dubbel ooglid” gehoord toen ik in Zuid-Korea woonde, dat was omstreeks 2003. Het is een Zuid-Koreaanse uitdrukking waarmee men aanduidt hoe Oost-Aziaten naar de ogen van de Europeanen kijken, ze merken dat er vaak een vouw in het ooglid zit en voor hen dat is iets exotisch, en zelfs een beetje raar. Toen ik daar woonde, vertelde men mij: “Oh, je hebt dubbele oogleden!'. Eerst begreep ik niet wat het betekende, maar zodra ik het wist, besefte ik dat ik daardoor opviel, ik was een buitenlander die ver weg van huis was. Die uitdrukking gaf me dus wel een raar gevoel. Ik dacht er al aan om het als een groepsnaam te gebruiken toen ik nog in Korea was, het leek zo logisch. Toen ik naar huis ging, zat de naam nog in mijn hoofd en ik hield van de manier waarop hij klonk, dus we werden Double Eyelid.

Jullie band werd gevormd tijdens een experimentele opvoering van Hamlet. Wat heeft Shakespeare met rock ’n roll te maken?
En toch is het een waar verhaal! Een goede vriendin van mij had een aantal jaren terug in Toronto een zaal, de Siesta Nouveaux. Jammer genoeg is hij nu gesloopt, maar ze deden daar echt van alles: punk, maar ook (soms op hetzelfde moment) klassiek theater. Die vriendin was dus van plan om Hamlet te programmeren, maar ze had ook het ingenieuze idee om een deel van het toneelstuk door een band te laten spelen in plaats van door acteurs. Ze liep meer dan zes weken met het idee rond, maar ze vond natuurlijk geen enkele groep die daar interesse voor had. Uiteindelijk belde ze me op om te vragen of ik dat project niet zag zitten. Dat gebeurde, en meteen was Double Eyelid geboren! Drie avonden op rij waren we dus een deel van Hamlet, en het was eigenlijk een geweldige manier om te beginnen. We hadden sowieso een publiek en volgens het script moesten de acteurs ons toejuichen, ze hadden geen keuze!

Ik denk dat we jullie muziek het best kunnen categoriseren als postpunk. Is er echt een Canadese postpunk- of een andere scène?
Zijn we postpunk? Ik ben daar niet zo zeker van. Maar ja, er is een postpunk-, goth-, glam- en darkwavescène in Canada. Toronto heeft zelfs een vrij gezonde scène. Een van de vroege vernieuwers in het donkere elektronica was wijlen Nash The Slash die zo goed als een buurman van me was. In Toronto heb je nog een paar goede bands zoals The Scarlet Fever, Corpusse en Adaptive Reaction. Ook in Ottawa en Montreal hebben ze een eigen darkwave scène. Er is er ook eentje aan de westkust, maar dat is zo ver weg dat ik me alleen maar bewust ben van een paar bands zoals bijv. Koban. Zelf denk ik dat de scène aan de westkust meer verbonden is met de Amerikaanse. Zo veel te beter voor hen, want bijv. in Portland gebeuren er mooie dingen!

Natuurlijk zal je het me wel vergeven dat ik de volgende vraag stel omdat ik in een van de kleinste landen ter wereld woon, maar is het niet extreem moeilijk om te toeren in een gigantisch land als Canada? Je moet eindeloze uren rijden om van de ene grote stad naar de andere te komen!
Ja, het is erg moeilijk, maar we zijn het ondertussen al gewend en we kunnen niet anders dan het te aanvaarden. We hebben het geluk dat we van Toronto zijn, dat is niet alleen de grootste afzetmarkt van het land, maar op een dag tijd kun je er van de ene middelgrote naar de andere grote stad rijden, zoals bijv. Montreal en Ottawa. We hebben eigenlijk tot nu toe alleen maar in dat deel van het land gespeeld, maar ik zou ook wel in het westen van Canada willen optreden hoor!

Ik moet vaak aan The The of Television denken als ik jullie hoor…
Ik ben me bewust van beide bands hoor, maar ze hebben geen grote invloed op ons gehad, maar ik zie wel de parallellen, ja. Wat we gemeen hebben is dat het kunst om de kunst is, zonder ons veel aan te trekken van de huidige trends. Zowel de bands die jij opnoemt – of Double Eyelid - leven in hun eigen sfeertje en ze bepalen hun eigen regels.

Is er een reden waarom het album Seven Years heet?
Natuurlijk... het kreeg zijn naam door dat herhaalde zinnetje in The Stranger,... maar de interpretatie ervan laat ik liever aan de luisteraar over! Net zoals vele andere dingen op de plaat was het eerder een kwestie van een ingeving, een echte uitleg moet je mij niet vragen!

Hoe waren de reacties eigenlijk?
Een paar dagen nadat de plaat uitkwam, kreeg ik wat feedback van een promotor waarmee we in het begin hadden samengewerkt. Je weet wel, iemand die achter het project stond en na verloop van tijd tot een goede vriend is uitgegroeid. Hij zei: “Het is geweldig dat je jezelf bent gebleven, je hebt geen toegevingen gedaan aan je artistieke integriteit!' Mijn eerste idee was: “Oh, deze man is een echte fan en als dat zo is, dan zitten we echt wel in de puree, want niemand gaat ons leuk vinden!” Maar wat raad je? Een paar dagen later vond ik al illegale downloads online en daarmee wist ik dat er mensen interesse in ons hadden. Je moet begrijpen dat er nooit sprake is geweest van keuzes maken. Ik moest een plaat hebben waarover ik tevreden kon zijn, een werkstuk waarop ik fier kon zijn als ik op mijn sterfbed lig. Als luisteraar was ik altijd aangetrokken tot het 'moeilijke' spul, dat is dan ook mijn plek. Ik ben heel blij als ik mensen woorden als 'innovatief' hoor gebruiken als ze ons geluid beschrijven, omdat het helpt nieuwe luisteraars te vinden met een open geest. Dus als we minder luisteraars hebben, maar meer mensen die de moeite doen om ons te begrijpen, dan is dat uiteindelijk beter voor ons.

Je doet ook een cover van Rozz Williams. Is hij een held of is het omdat je verliefd bent op het nummer The Stranger?
Rozz deed eigenlijk hetzelfde als Bowie. Hij bracht iets volledig nieuws, het was zeer echt, gevaarlijk, en je wist dat hij het meende. Ik denk niet dat er ooit iemand anders dat gat in de muziek kan vullen. Eigenlijk hebben we Rozz al twee keer gecoverd: op een B-kantje hebben we een nummer van Spiritual Cramp gedaan. Dat was in 2012. Het kreeg aandacht van Rikk Agnew, natuurlijk vond ik dat cool. Het interessante aan Rozz is, zeker als je hem met andere gothiconen vergelijkt, dat hij zijn gebreken had. Men heeft hem nooit echt als een kunstenaar bestempeld, de productie van zijn platen was standaard en zijn muzikanten waren niet altijd de beste. Dus als ik zijn platen hoor, dan is het altijd of er iets ontbreekt en dat je het kan herinterpreteren. Daarom hebben we het al twee keer gedaan, omdat we vonden dat we een meerwaarde aan het origineel konden geven.

Wat is jouw favoriete plaat aller tijden?
Moeilijke vraag hoor. Vandaag is mijn antwoord Sheer Heart Attack van Queen, omdat ik denk dat dit het werk is van vier creatieve genieën, net voor het moment dat de roem hun veranderde. Op Sheer Heart Attack kon je alle elementen horen die hen groot zouden maken, maar ze waren het nog niet. Je kunt horen dat ze op de rand stonden van iets groots, maar je hoort op iedere groef van de plaat dat ze nog steeds alles wilden doen om ons daarvan te overtuigen. De plaat heeft ook zo’n “gooi er alles maar in”-gevoel, en ze hadden geen angst om belachelijk over te komen. Als tiener waren ze mijn favoriete band en dit was zonder twijfel hun beste plaat. Eerlijk gezegd heb ik niet echt een favoriete plaat. Ik kan minstens 20 platen opnoemen die op een bepaalde manier mijn leven hebben gered.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Acht uur is echt wel lang voor mij om met iemand door te brengen, dus ik zou de trap nemen. Maar goed als je mij dwingt, dan wordt het Macy Gray. We zouden wat wiet roken en ik word gehypnotiseerd door het geluid van haar stem. Ofwel wordt het leuk, ofwel zetten we de rookmelder uit zodat we vlugger kunnen weggaan. Er is ongeveer een kans van 5% dat één van ons gek zal worden of dat de ene de andere doodt, maar soms is gevaarlijk best wel leuk!

De laatste woorden zijn van jou.
Ik heb geen laatste woorden, omdat ik het gevoel heb dat onze muziek voor zich spreekt, dus vraag ik aande lezers van Peek-A-Boo om één van onze verschillende websites te bezoeken en gewoon eens te luisteren.

Didier BECU
18/11/2015