ANTIMATTER

Ruben interviewed Mick Moss of Antimatter at the release date of the new album The Judas Table and the first gig of The Judas Tour 2015.

When people listen for the first time to the music of Antimatter, they will be pleased with the gentle music, but they also will be surprised by the lyrics. There is a big contrast between the music and the lyrics?
In the more gentle songs, there is actually a contrast between the lyrics and the music. A lot of people associate Antimatter with Planetary Confinement, which was an acoustic album and they say this is the archetypal sound of Antimatter. A lot of people only started listening to Antimatter around that time, so that was their first Antimatter album, their introduction, so they feel that this is what the band represents. If you listen closer to many other songs, there are many other styles of music in there. A lot of the music is really quite aggressive, for example on the new album, tracks like Killer, Stillborn Empires, Can Of Worms, songs like Paranova, Uniformed & Black, Monochrome from the album Fear Of A Unique Identity and the title track from Leaving Eden. It’s a kind of misconception that Antimatter has one particular style of music.

The intimacy of the music works very well in smaller clubs. Does it work in bigger venues too, or do you prefer the smaller ones?
Every setting has its benefits and negatives, the pros and cons as we say in England. So for example, if we do a small acoustic show in an intimate club, it’s great because of that intimacy. You’re sitting close to the audience, but it can be a problem if the audience is actually speaking at the time you play.

Being so close to the stage and the artist is nice for the audience, so you can create a good atmosphere? 
Oh yes, I feel the atmosphere, if everything is going well. I had some real problems very earlier. We started touring in 2002 and for almost ten years we did exclusively acoustic gigs. Then there was a real problem with the audience talking, you know "blablablalblah" in the back while you try to play a really quiet song. You can hear people talking and it brings you out of the performance. It snaps you out. You need to be in a kind of semi-conscious state of mind to do what I do, to perform. That’s very annoying, not only for me, but that can translate to a poor performance and a bad time for the audience. It is a shame that a small percent of the audience would ruin it for the rest who travelled a long distance. Antimatter has some hardcore fans, many dedicated people who travel a long time to see these gigs and it's a shame when it’s being ruined by people talking. That problem was no longer a consideration when I started playing with the band, because I can no longer hear people talking. Everything is getting louder, with the disadvantage that some of the subtile nuances get lost. Again pros and cons

With Antimatter, you sometimes use different musicians and vocalists. Is there a special reason and do you choose the musicians who suit best with the mood of the music?
Yes and no, but most no. I make an album and for the most part I construct an album in my mind at home in the demo process, where I create a lot of the performance. I even sometimes make the drums myself on a drum machine or a keyboard. Then I let a drummer interpret those parts.So a drummer or session musician brings a part of themselves to the parts that I’ve already written. Euh. Mostly.
On the last album, bassist Ste Hughes and drummer Liam Edwards were also contributing their own parts for those particular instruments. That was the first time that I ever really worked like that. The rest of the time, I have written every instrument myself, and then if somebody came in to play, they played what I asked to play, for example Danny from Anathema played seventy to eighty percent of the parts that I’ve written and there are maybe one or two guitar solos, a couple of little things here and there that he improvised himself and really improved upon what I had already written, witch is how I like to work, you know.
A musician does bring an element of himself to the table, but the most parts already were written. I create them and they interpret them. Except for the last album, I gave the session musicians more room to come up with things. The reason that I don’t have a stable line-up is because Antimatter is quiet simply myself and I don’t want to give up the freedom to work with anybody else. It would narrow my own ability. What I’m consciously doing, is trying to work on each album with a completely different set of session musicians, because that will further create a slight distance from the last album and keep things fresh.

Now we come to the new album, The Judas Table. The concept of that album is broken relationschips and what it does to people and how they deal with it. As I have read, you went through some hard times yourself. Isn't it hard to expose those feeling to an audience. Creating the music and the lyrics can be a liberation, but going on tour and expose this to an audience is something else, I guess?
It is true, but at the same time I do believe that the last album is less cryptic and more to the point. It’s a process I work with for so long that I no longer worrie about sharing these feelings, because that’s what I am doing for the last twenty years. That’s what I always have done, there is no difference. Yes, it’s a personal experience, but I also believe that everybody has the same experience. I am singing about myself, but I know most people will relate to what I’m saying anyway.

Is there a special reason why you play in Belgium, to start the tour here, or is this just coincidence?
There is no special reason. If there is a reason, that is because when we make the journey from the UK, we play our first gigs in Calais. But Belgium is a special place to me, because the first ever Antimatter gig was in Ghent in 2002. I always remember that when I come back.

In the comments at the bonus disc of the digipack version of the album, you often refer to previous albums. Was it necessary to make these albums first, or was it possible to make The Judas Table without them?
I believe that The Judas Table is the seventh album in my career, also counting the Sleeping Pulse album, and to arrive at this point I had to make the journey. So, no, I couldn’t just make The Judas Table straight away. When you do something new or work from experience as a songwriter, as a recording artist or performer, you are working from the lessons you’ve learned from previous albums, both in terms of what you would like to repeat and what you want to avoid. The Judas Table is without doubt the seventh stage of this journey.

Is there an album you regret making it?
For me I would say: Lights Out. It has too many electronica, it’s slightly pompous. It was not the Antimatter feeling that I had at that moment. It was the Antimatter feeling that myself and Duncan (Patterson) had at the time. And I think it was necessary for Duncan to cut himself loose and cut me loose, to go on the journey that happened with Leaving Eden, Fear Of A Unique Identity and The Judas Table.
I obviously created a hundred percent of these albums while it was in the past fifty percent, so again, that was a propulsive element in the journey, Duncan’s departure. For me as a writer, that was very important because normally I came up with half an album and Duncan was doing half an album. We gave each other a hundred percent freedom. Maybe that was or maybe wasn’t the right way of working, I have no idea, I will never know.

There are a few old and very old songs on the new album. Is this because now the time is right to put them on an album? Why aren't they on previous albums?
I work very much to a concept for every album. When I write about a certain subject, I look at it from different angles. One subject generates maybe five or six songs, I like to philosophy, so I look at it from my point of view, from above, underneath, someone else's point of view.. So, it makes sense to me to group songs in a certain concept. It’s not exactly me who groups these songs. Hole or Black Eyed Man or Comrades are three songs that are over ten years old, I really didn’t have a place on Fear Of A Unique Identity, because that album was about conformity and the magnetic behaviour in groups in society, so they wouldn't fit on that album. Leaving Eden was already there and it was more a song about loss, and again those songs didn’t quit fit in there, so they just stayed in my archives until the time was right.

The title Leaving Eden, means as much as leaving paradise. Can I see this as leaving paradise, leaving a comfort zone?
That’s right, Eden represents a time in the past when you felt completely secure in your head. When you end up in a depression or going through really rough times, then you look back at the past and see that it was a really comfortable time for your brain and you wished you were back there. That is Eden in the album title.

You said, you put yourself a certain pressure on, a kind of deadline for making the album.?
It is true if you say that if you overthink things too long or that you loose the spontaneity of that moment, but that was not the reason for the pressure. It was simply my age and I used to be more energetic when younger and I was determent to make this year as busy and as active as possible.
So, it was more something my tour manager and Aftermath music decided. I had told him about it many times. After my work on Sleeping Pulse last year, the usual rhythm for me would have been to take a break, but I said no, let’s see if I can and I wrote something out there. It was a bold move and I suffered during that proces. I am a perfectionist. So, when I saw things took more time than I thought, I worked twelve hour days. I haven’t had a week off since maybe January, so I’m really looking forward to the Christmas holidays!

Am I wrong thinking that you wanted a new start with the new album, so you can leave the past behind and move on?
Exactly yes, I mean, I have a lot of unreleased and unrecorded songs still in the old archive and none of them are really pertinent to what I want to do next, so they will probably linger there. Maybe I do a special release with them at some point in the future. But for the time, I have the concept for a new album, but I don’t have any of the music. I know exactly what I want to write about, but I don’t have the music.

Do you know where you are playing tonight, do you know what De Verlichte Geest means?
I know the location, but not what the name of the club means., 

It means, The Enlightened Spirit, or the place where your mind gets clear again.
Ohhh really, I thought it would be more a kind of a horror thing.

So, if you want to leave the past behind, there is no better place than here.
That’s a nice observation and a funny coincidence.

Is there anything else you want to add on this intervieuw?
I just want to thank everybody who makes the effort to show up on gigs, and support us by buying the albums, T-shirts…. So long as they do this effort, we can do concerts. Most musicians do this for the love of music, but they all need the support from people who come to gigs and buy stuff. If that stops, the concerts will immediately stop too. So, I am thankful that I can do this for the past fifteen years and I hope to be able to continue that!

Thanks for the interview and have a great tour.

Ruben SAEY
23/10/2015

Naar aanleiding van hun nieuw album, had Ruben een gesprek met Antimatter.

Wie voor het eerst naar de muziek van Antimatter luistert, zal van de rustige sfeer genieten, maar eens je echt de teksten doorgrondt, zal je verrast zijn. Er is een groot contrast tussen de muziek en de teksten?
In de rustigere nummers is inderdaad een contrast tussen de teksten en de muziek. Velen associëren Antimatter met de midperiode van Planetary Confinement, wat een geheel akoestisch album was, en ze beschouwen dat als het echte Antimatter-geluid. Er zijn echter heel wat mensen die Antimatter pas dan hebben leren kennen. Dit was hun eerste album, dus voor hen is dit het geluid van Antimatter. Als je wat beter naar vele andere songs luistert, zal je merken dat je veel andere stijlen hoort. Er zit best wel wat agressie in sommige songs. Bijvoorbeeld op het nieuwe album in songs als Killer, Stillborn Empires, Can Of Worms, in songs zoals Paranova, Uniformed & black, Monochrome van het Fear Of A Unique Identity…. Het is een misverstand dat Antimatter maar één muziekstijl gebruikt.

De intimiteit van de muziek werkt goed in de kleinere clubs. Werkt dat ook in grotere zalen of verkies je toch de kleinere?
Iedere setting heeft zijn voor- en nadelen, bijv. als we een kleine akoestische show spelen in een intieme zaal, is het juist die intimiteit die zo fantastisch is. Je zit dicht bij het publiek, zo dicht dat je tegen elkaar zou kunnen praten. Maar dat kan ook een groot probleem zijn als het publiek ook effectief aan het praten is terwijl je speelt.

Zo dicht bij het podium en bij de artiest zijn is leuk voor het publiek, op die manier kun je een dichte sfeer voor hen opbouwen. Voel je die sfeer ook op het podium of is die kleine afstand juist moeilijk?
O ja, ik voel zeker die sfeer, zolang alles goed gaat. Heel vroeger had ik daar wel meer problemen mee. We zijn begonnen te toeren in 2002 en hebben bijna tien jaar alleen akoestisch gespeeld. Toen was het echt een probleem als het publiek zat te praten in de achtergrond terwijl je probeert een rustig nummer te spelen. Je hoort ze praten en dat haalt je uit je concentratie. Je moet in een toestand van half-bewustzijn verkeren om te doen wat ik doe. Als iemand in de achtergrond zit te praten en dat haalt je uit het moment en de plaats waar je hoort te zijn, is dat heel vervelend. Niet alleen voor mij, maar dat kan zich vertalen in een flauw optreden. Het is schandalig dat een klein procent van het publiek het verpest voor de rest van het publiek, dat soms van heel ver komt. Daar hoeven we ons, sinds we met een echte band zijn, geen zorgen meer over te maken. Ik hoor het gebabbel in de zaal niet meer. Alles is veel luider nu, met het nadeel dat sommige subtiele nuances ook niet meer hoorbaar zijn, dus ook hier weer voor- en nadelen.

Antimatter heeft al vaker met verschillende muzikanten en vocalisten gewerkt. Is daar een speciale reden voor of kies je de muzikanten die het best bij de sfeer van de muziek passen?
Euh, ja en nee, maar meestal neen. Ik maak een album voor het grootste deel thuis, in mijn hoofd zit de demofase. Soms maak ik zelfs de drumpartijen met een drumcomputer of op een keyboard. Dan laat ik een drummer komen die deze delen zelf interpreteert. Zo levert een drummer of studiomuzikant zijn eigen inbreng op de delen die ik al heb geschreven. Meestal toch.
Op het laatste album hadden bassist Ste Hughes en drummer Liam Edwards hun eigen aandeel. Dat was de eerste keer dat ik op die manier werkte. Voor de rest schreef ik steeds elk instrument zelf en als dan iemand de muziek kwam inspelen, speelden ze wat ik hen vroeg, bijvoorbeeld Danny (Cavanagh) van Anathema speelde zeventig tot tachtig procent van de delen die ik al geschreven had en er zijn misschien één of twee gitaarsolo’s of kleine arrangementen die hij improviseerde, en zo wat ik geschreven had verbeterde. Dit is hoe ik graag werk. Een muzikant legt echt wel een stukje van zijn eigen inbreng op tafel, maar de meeste stukken zijn al door mezelf geschreven. Ik creëer ze en zij interpreteren ze. Behalve voor het laatste album. Daar hadden de studiomuzikanten meer ruimte voor eigen inbreng. De reden waarom ik geen vaste groep heb is omdat Antimatter eigenlijk enkel mezelf is en ik geen vaste line-up heb omdat ik dan de vrijheid niet meer heb om met eender wie te werken. Het zou mijn mogelijkheden beperken. Ik wil met iedereen kunnen werken zonder anderen te schofferen. Ik probeer voor elk nieuw album met een nieuwe reeks sessiemuzikanten te werken omdat zo toch steeds een kleine kloof ontstaat tussen het nieuwe en het vorige album en dat werkt verfrissend.

Zo belanden we bij het nieuwe albulm The Judas Table. Het concept van het album is gebroken relaties en wat het doet met een mens en hoe die daarmee omgaat. Ik heb gelezen dat je zelf door een heel moeilijke periode bent gegaan. Is het niet moeilijk om deze gevoelens zo openbaar te maken? Het schrijven en componeren kan bevrijdend werken, maar er effectief mee naar buiten komen er ermee toeren lijkt me niet zo vanzelfsprekend?
Dat is juist, en moeilijk, maar de manier waarop ik schrijf, is iets cryptischer, al besef ikzelf dat het laatste album dat minder is. Het is een proces waar ik al zolang mee bezig ben, dat ik me al lang geen vragen meer stel bij het delen van deze gevoelens omdat ik het al twintig jaar doe. Ik heb het altijd gedaan en zie daarrin geen verschil. Natuurlijk is het een persoonlijke ervaring, ik zing ook over mezelf, maar ik geloof dat het voor veel mensen heel herkenbaar is.

Is er een speciale reden voor het feit dat vanavond je toer in België start?
Er is geen speciale reden, en als er toch één zou zijn, dan is het gewoon het feit dat als we vanuit Engeland vertrekken, we altijd eerst ergens in de buurt van Calais spelen. België op zich is wel speciaal voor mij. Ik speelde er mijn allereerste optreden van Antimatter in Gent in 2002. Ik denk er steeds aan terug telkens ik in België kom.

In de commentaren op de bonusdisc van het digipack, verwijs je vaak naar vorige albums. Waren die albums nodig om The Judas Table te kunnen maken of was het ook mogelijk geweest The Judas Table voordien te maken?
Ik geloof dat The Judas Table het zevende album uit mijn carrière is als je het Sleeping Pulse album meerekent. En om op dat punt te komen, moest ik deze reis maken. Dus neen, ik zou The Judas Table niet zomaar hebben kunnen maken. Als je aan iets nieuws begint, moet je uit de ervaring als songschrijver of performer leren werken met de lessen die je uit vorige albums hebt geleerd. The Judas Table is zonder twijfel de zevende etappe van deze reis.

Is er een album waarvan je spijt hebt dat je het hebt gemaakt?
Voor mezelf zou ik zeggen: Lights Out. Het is te veel elektronica en iets te pompeus. Het was niet het Antimattergevoel dat ik op dat moment had, maar dat van Duncan (Patterson) en mezelf op dat moment. En ik denk dat het voor Duncan belangrijk was om zichzelf en mij te bevrijden. Voor mij om te kunnen doorgaan op de reis via de albums Leaving Eden, Fear Of A Unique Identity en The Judas Table. Ik creëerde deze albums honderd procent zelf, terwijl het vroeger vijftig procent van mij en vijftig procent van Duncan was. Dus het vertrek van Duncan was een sleutelmoment in mijn reis. Normaal kwam ik met de helft van een album af en deed Duncan hetzelfde. We hebben mekaar nooit negatieve kritiek gegeven. Misschien was dit of misschien juist niet de juiste manier van werken. Ik heb geen idee en zal het ook nooit weten.

Er staan een paar oudere nummers op het nieuwe album. Is dat omdat nu de tijd er rijp voor is? Waarom staan ze niet op vorige albums?
Bij elk album werk ik naar een bepaald concept. Als ik over een bepaald onderwerp schrijf, bekijk ik het vanuit verschillende standpunten. Zo kunnen er uit een bepaald concept vijf of zes nummers ontstaan. Ik hou van filosoferen. Zo bekijk ik de nummers vanuit mijn eigen standpunt, maar ook vanuit dat van andere mensen en zo worden de nummers in bepaalde categorieën geplaatst. Het is eigenlijk niet ik die die nummers in die categorieën plaats, dat gebeurt eigenlijk vanzelf door de manier waarop ze zijn geschreven. Een song als Hole of Black Eyed Man of Commrades zijn drie songs die al meer dan tien jaar oud zijn en die konden in geen geval op het album Fear Of A Unique Identity staan omdat deze songs daar niet zouden op passen. Leaving Eden was ook zo’n track die ik al klaar had, maar het ging meer over verlies en loslaten en paste dus ook niet in dat plaatje. Zo bleven deze songs in mijn archieven zitten tot de tijd er rijp voor was.

De titel Leaving Ede betekent zoveel als het paradijs verlaten. Kan ik me dat voorstellen als het verlaten van je cocoon?
Dat is juist, Eden staat voor een periode in het verleden waar ik me volledig geborgen en zeker voelde, vooral dan in mijn hoofd. Als je in een depressie belandt en je door heel moeilijke tijden worstelt en je kijkt achterom en ziet hoe het vroeger was toen je vrede had met jezelf en alles rustig was in je hoofd, dan verlang je terug naar die periode. Die rustige periode is Eden in de titel van het album

Je hebt jezelf een zekere werkdruk opgelegd bij het maken van het nieuwe album. Is dat omdat je zo niet teveel tijd krijgt om na te denken over de nummers? Zodat je de sfeer niet verliest?
Het is waar als je zegt dat je de bedoelde sfeer verliest als je te lang nadenkt over een nummer. Je verliest de spontaniteit. Maar dat is niet de reden van die tijdsdruk. Het zit zo, toen ik mijn veertigste naderde, was ik veel energieker. Door dat te beseffen was ik vastbesloten dit jaar nog een album te maken op een zo’n intens mogelijke manier. Het was meer iets dat ontstond tussen mijn tourmanager en Aftermath Music, die al die jaren onvermoeibaar voor Antimatter werken.
Hij vroeg me waarom ik dit jaar geen nieuw album zou maken. Hij wist dat The Judas Table al in mijn hoofd zat, ik had het er met hem meermaals over gehad. Na mijn werk aan Sleeping Pulse vorig jaar, zou ik normaal gezien wat gas terugnemen en een pauze inlassen. Ik besliste dat niet te doen en te kijken of ik het zou kunnen en begon te schrijven. Het was een beetje een gok en ik heb afgezien. Ik ben een perfectionist, dus ik kan niets uitbrengen wat niet aan mijn hoge verwachtingen voldoet. Ik heb sinds januari geen week vakantie meer gehad, dus kijk ik uit naar de kerstperiode.

Ben ik fout als ik denk dat je met dit album schoon schip wil maken zodat je het verleden achter je kan laten?
Dat heb je goed gezien. Ik bedoel, ik heb veel onuitgebrachte en niet opgenomen songs die in het oude archief zijn blijven zitten. Geen enkel nummer had een vaste bestemming, ook niet in de nabije toekomst, dus blijven die daar wat ronddwalen. Misschien moet ik in de toekomst een speciaal album uitbrengen. Voor het moment heb ik het concept voor een nieuw album, maar ik heb er de muziek nog niet voor. Ik weet perfect waarover ik wil schrijven, maar de muziek ontbreekt nog. Met het nieuwe album is een hoofdstuk afgesloten en kan ik vooruit kijken en echt nieuw werk maken.

Je speelt vanavond in De Verlichte Geest.  Heb je enig idee wat de vertaling daarvan is?
Ik weet natuurlijk wel waar ik speel vanavond, maar ik weet niet wat de naam van de zaal betekent.

De Verlichte Geest wil zoveel zeggen als de plaats waar het verstand weer helder en klaar wordt.
Ohhh, echt? Ik had eerder iets in de horrorsfeer verwacht

Dus als je het verleden achter je wil laten en schoon schip wil maken kun je nergens beter beginnen dan hier!
Dat is een leuke vaststelling en een grappig toeval.

Is er nog iets dat je aan dit interview wil toevoegen? Iets dat je aan je fans wil zeggen of iets dat al lang fout begrepen is?
Het enige wat ik nog wil zeggen is dat ik iedereen wil bedanken die de moeite doet om naar onze optredens te komen kijken en ons steunt door het kopen cd’s en T-shirts. Zolang onze fans deze moeite doen, kunnen wij optreden. De meeste muzikanten doen dit uit liefde voor de muziek, maar we kunnen het niet zonder de steun van het publiek. Als dat stopt, dan is het voor ons ook gedaan met optreden. Dus ben ik iedereen bijzonder dankbaar voor wat ik al zo’n vijftien jaar kan doen. Ik hoop hiermee ook dat het zal mogelijk blijven dit in de toekomst verder te blijven doen.

Dan bedank ik je voor dit interview en wens je een heel fijne toernee toe.

Ruben SAEY
23/10/2015