ATTRITION

One of the main attractions at Black Easter 2016 surely is Attrition. Peek-A-Boo had an intense talk with founder Martin Bowes.

Dear Martin. We don’t have that many occasions to interview a legend like you, so if you don’t mind, we travel back in time and say some things about the past, present and future. But let’s start in 1979. I know the answer as I did it myself, but you ran a fanzine that was made with a Xerox machine. Why did you do that and was it the fanzine world that dragged you to the underground?
Well, I had already been dragged into the underground by 1979… Punk had done that two years earlier, and the whole “anyone can do it” attitude inspired me and I needed to express myself, but as a total non musician, I still felt I wasn’t ready for that step (maybe I was waiting for synthesisers to become more affordable) and as a visual artist (I had spent time at the local art college after school) fanzines appealed to me, they went hand in hand with the explosion of bands and labels at that time.

I started my own fanzine Alternative Sounds in early 1979 and ran it for 18 issues over the next 2 years. It was an incredible baptism of fire and got me started networking in the music industry. I met people running their own fanzines around the country and abroad and labels and band, it was an exciting time, I met people then that I still know and sometimes work with today in music. I put out cassette releases and compiled a vinyl album of Coventry bands for Cherry Red records in 1980, then appeared on the Coventry edition of the BBC Something Else youth TV series (more famous for the Manchester edition which featured an early Joy Division performance). Eventually I knew I had to start that band. I still knew little about music (I’d dropped the subject at school!), but with the advent of industrial sounds, I didn’t really care anymore; I just knew I had something to say to the world….

It was at that time you started Attrition. Answering the question today is kind of easy as there are so many industrial bands, but when you started, you were sort of unique. What exactly inspired you, and even if punk was over, wasn’t Attrition punk too if you see punk as an attitude?
I was and am inspired by the culture of punk rock, certainly emotionally and spiritually if that’s the word (I’m still proud to be a part of the Crass Bullshit detector compilation series with one of our early tracks). In terms of style, I took more from post-punk and the early experimental electronics of bands like Cabaret Voltaire and Human League, even going back to bands like the Velvet Underground and Kraftwerk and early Eno-esque Roxy Music. I never thought of us as particularly unique, we were part of a new movement to be sure, and perhaps we did have more of a sound of our own than I ever imagined at the time. We certainly had to ignore the cries at shows that we should get a bloody guitar (laughs)!

Sorry to ask another punk question. But in 2016 punk seems to have failed completely. I mean today nothing is allowed, everything has to be categorized in boxes…I even do think people were more open minded in 1977, before punk. What’s your opinion about that, and what does punk mean to you?
Don’t ever be sorry to ask a punk question. It’s still the music I listen to most of all. It’s a good point you are making, but people were not at all open minded in 1977, it was tough and dangerous to be a punk rocker back then. I was lucky, I could run fast. But yes, I do agree that we have been surrounded by boxes, something beloved by politicians and computers alike. We all need box cutters sometimes!

Not only you were part of the fanzine world, you were also a band that released its material on tape. Was that because you wanted it that way, or was it just because no one was interested in releasing your albums on vinyl?
Well, the tape cassette scene developed at the same time as we were staring out and it became very popular, so of course we got involved, it was very much a DIY movement, with small labels like Third Mind and Adventures in Reality getting involved. Of course we really did want our music out on shiny vinyl records, but we had to wait until late 1983 for that with the first appearance on the legendary Elephant compilation, followed swiftly by our first single, Monkey In A Bin, and later, in 1984, by the proper debut album (The Attrition Of Reason). There were some amazing cassette packages in those days and I am pleased we were a part of that scene, they actually sold pretty well too. Much more than many releases these days, and it’s good to see them back again, but I’m not the biggest fan of all that fast forwarding and tape snags and often lo-fi quality.

You toured a lot with industrial icons. How big was the industrial scene in the UK? I mean, sometimes I think fans like myself are fooling themselves by thinking that this scene was quite big. So tell us the truth!
It wasn’t very big at all, certainly not in terms of live venues, although Dave Henderson championed the scene in his “Wild Planet” columns in national music paper Sounds at the time, and with his Elephant table album, and then other labels sprang up, but they all had much more success in the rest of Europe (or Western Europe as it was still then). That didn’t really bother us at the time as we got to travel and tour more abroad. Ultimately it is a shame that industrial was never bigger here, I think the UK music scene was possibly the most developed and commercial in the world by that time and it just made it harder for new music to make a foothold here, especially such “weird” music…

In the 80s you were part of the excellent Third Mind Records. Were you in touch with label mates like Bill Pritchard, The Legendary Pink Dots or others?
Yes of course, I used to live with Phil and Ed from the Pink Dots in London in the mid-eighties, we shared a studio and even a mail order business (The Terminal Kaleidoscope) for a while, and we played shows with them and Bill Pritchard too, I’m still in vague contact with the Dots and we bump into each other on the road in Europe or the USA from time to time, in fact we are overdue another chance meeting.

Most people will label you as an 80s band, simply because you were so influential then. However, I think you always evolved, and every new album felt like another challenge as I’m sure no one really can describe the music by Attrition as it’s so varied. This variety, is that because you have so many ideas, or is it a matter that you wanted every record to be different?
Thank you. Well, we started in 1980 and so were definitely born in the 80s, and gone through many personal changes, but I have always been here, and always want to try new things, so yes, some albums are very much songs and some are soundtracks, sometimes to films and always to emotions. I do still have that feeling, after 35 years, that I have only just started to get somewhere and have so much to do! I think that’s a good place to be.

A word you always see when you read something about Attrition is The Cage. Is this studio only used for Attrition or do other artists record material there too?
I started my own studio in 1993 to record the Hidden Agenda. The Cage was, and is, a song on that album, and seemed right as a name for my special place. At first it was for Attrition, but having my own facility, immediately opened up possibilities of working with other bands, and I started my first remixes that same year, the first was actually a remix of Silent Order by Die Form, we were both on Hyperium records at the time. I gradually began to work with other bands for production and later mastering, I was also teaching music technology part of the time at the local college, but I left there in 2011 and now The Cage is a full time thing. It’s a bit like a “proper job” (laughs).

One of your best current works is Millions Of The Mouthless Dead about the First World War. I understood your grandfather was involved, but why did you make an album about this issue? Because of the 100th anniversary or because we’re living in times that people tend to forget there was one?
My grandad was in the West Yorkshire regiment in World War 1 and wounded in Ypres in 1917. I always wanted to write something about this. The stories he told me when I was a small boy had a profound effect on me. The name Attrition even comes from the description of the First World War as a war of attrition. It really took me so long to be able to tackle the subject, and I think the anniversary just made it essential to do this now. I worked with Anni Hogan on the album and brought in guest speakers to read the French and German poems (among them Mr. Wolfgang Flur, ex-Kraftwerk).

You used a lot of poems. How were they selected?
I decided to use war poetry, or selections of parts of them within the music soundtrack, I decided to try and avoid the most famous poets, although that was harder than it thought. I also chose poems generally from people that died in the war. Those were my rules. I think it helped with the choices and the direction for the album.

I thought it was kind of ironic. You are not the sole band that made something about the remembrance of the First World War, there was Einsturzende Neubauten too and every TV channel had its own series. But at the same time that we were remembering the cruelties, the world was almost facing another world war during the Ukraine crisis.
The First World War was the “war to end wars”, which was a wishful thinking, I think people were so shocked at the enormity of the loss of life, they were looking for some meaning, something positive, but it was a terrible waste of life. And now we have our own wars, changed in character often to smaller wars and terrorist wars, as the big armies got so over powerful. That was the only way they could continue without mass destruction, it’s so bloody sad.

In fact, many fans do wonder if you will perform some songs from Millions of the Mouthless Dead on Black Easter.
We had planned a full live performance of Millions of the Mouthless Dead at some point, a special performance, possibly a one off in 2017, the hundredth anniversary of my grandfather falling at Ypres, but for now, I am possibly including the title track in the more “regular” live set.

Any artists you like to see yourself?
Well, I know In The Nursery of course, we have played many shows with them over the years, and it will be good to see them again, and a lot of the other bands are actually new to me, so I am looking forward to discovering them, we have planned to stay for the whole festival for that reason!

This question always needs to be answered, sorry. With whom wouldn’t you mind to be alone in an elevator for 8 hours and what would you do then?
With my two kids, I never get to spend enough time with them. We’ll play I-Spy for 8 hours (laughs).

Is it really a good idea to celebrate Easter with Attrition?
Let’s call it a celebration of the return of spring and I will say yes (laughs)!

Didier BECU
14/03/2016

Eén van de hoofdacts op Black Easter is ongetwijfeld Attrition. Peek-A-Boo had de gelegenheid om met oprichter Martin Bowes te praten.

Beste Martin. Het gebeurt zelden dat we een legende als jij kunnen interviewen, dus als je het niet erg vindt, dan reizen we voor eventjes terug in de tijd. Laten we beginnen in 1979. Ik ken het antwoord omdat ik het zelf ook deed, maar je had een fanzine dat met een kopieermachine werd gemaakt. Waarom deed je dat en was het het fanzine dat je naar de underground sleepte?
Nou, ik werd twee jaar eerder meegesleurd naar de underground door de punk. Ik had het nodig om mezelf uit te drukken, zeker omdat ik als muzikant niets betekende. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik toen niet klaar was voor die stap (misschien waren de synthesizers gewoon nog te duur toen). Ik was een beeldend kunstenaar (ik zat op het lokale kunstcollege na de schooluren) en fanzines spraken mij aan, en die gingen hand in hand met de explosie van bands en labels van dat moment.

Ik begon mijn eigen fanzine Alternative Sounds in het begin van 1979 en in twee jaar tijd bracht ik 18 nummers uit. Het was een ongelooflijke vuurdoop, meteen zat ik in het netwerk van de muziekindustrie. In heel het land ontmoette ik mensen die hun eigen fanzines maakten, maar ook in het buitenland, en dan natuurlijk ook de labels en de bands. Het was een spannende tijd, ik ontmoette mensen die ik nu nog ken en waarmee ik soms werk. Ik had cassettereleases en in 1980 stelde ik een vinylalbum op Cherry Red Records samen met bands uit Coventry, toen verscheen ook de Coventry-editie van de BBC-jeugdserie Something Else, vooral de Manchester-editie is bekend omdat je daar één van de eerste keren de vroege Joy Division tegenkwam. Uiteindelijk wist ik dat ik ook een band zou beginnen. Ik wist weinig over muziek, maar met de opkomst van de industriële geluiden, kon me dat niet meer schelen. Ik wist gewoon dat ik iets aan de wereld te zeggen had...

Op dat moment begon je met Attrition. Het beantwoorden van de vraag is gemakkelijk vandaag omdat er nu zo veel industriële bands zijn, maar destijds maakte je toch unieke muziek. Wat inspireerde je, en zelfs al was punk voorbij, was Attrition geen punk als je het louter als een houding ziet?
Ik was en ben geïnspireerd door de punkrockcultuur, zeker in de emotionele en spirituele zin van het woord. Ik ben er nog steeds trots op dat we op de Crass Bullshit Detector-compilatie staan met één van onze vroege tracks. Maar qua stijl heb ik het meer voor postpunk en de experimentele elektronica van bands als Cabaret Voltaire en Human League, ik ga zelfs terug naar bands als The Velvet Underground en Kraftwerk, of Roxy Music met Brian Eno. Ik heb nooit gedacht dat we uniek zijn, wel dat we een deel waren van een nieuwe beweging. Misschien hadden we toen wel een eigen geluid, maar ik heb dat nooit gemerkt. Zeker niet als men ons op shows toeriep dat we een gitaar nodig hadden!

Sorry dat ik nog een punkvraag stel. Maar in 2016 lijkt het alsof de punkbeweging heeft gefaald. Ik bedoel vandaag is niets meer toegestaan, alles moet in hokjes... ik denk zelfs dat de mensen in 1977 voor de punk meer breeddenkend waren dan nu. Wat is jouw mening hierover, en wat betekent punk voor jou?
Je moet nooit spijt hebben dat je een punkvraag stelt. Het is nog steeds de muziek waarnaar ik het meest luister. Het is een goed punt dat je maakt, maar de mensen waren in 1977 helemaal niet breeddenkend, het was moeilijk en gevaarlijk om een ​​punkrocker te zijn. Ik had geluk dat ik snel kon lopen. Maar ja, ik ben het eens met je dat we nu omringd zijn door hokjes, die zijn geliefd bij zowel politici als bij computers. We hebben nood aan messen om die hokjes open te snijden.

Je maakte niet alleen deel uit van de fanzinewereld, je materiaal werd ook op tape uitgebracht. Was dat omdat je dat wilde, of was het alleen maar omdat er niemand geïnteresseerd was om jullie werk op vinyl uit te brengen?
Nou, de cassettescène ontwikkelde zich op het moment dat wij begonnen en ze werd erg populair, dus was het normaal dat we bij die DIY-beweging betrokken waren. Kleine labels als Third Mind en Adventures In Reality brachten briljante releases uit. Natuurlijk wilden wij onze muziek op glanzende vinylplaten hebben, maar we moesten wachten tot eind 1983 toen we op de legendarische compilatie van Elephant stonden, vrij snel volgde toen onze eerste single Monkey In A Bin en later in 1984 ons debuut: The Attrition Of Reason. Er waren een aantal fantastische cassettes in die dagen en ik ben blij dat we een deel van die scène waren. Ze verkochten eigenlijk goed, vaak meer dan vele releases nu, en het is leuk om ze opnieuw te horen, maar ik ben niet de grootste fan van die lo-fi-kwaliteit en dat heen- en weerspoelen.

Je toerde met heel wat industriële iconen. Hoe groot was de industrial scène in het Verenigd Koninkrijk eigenlijk? Ik bedoel, ik denk soms dat fans zoals ik onszelf voor de gek houden door te denken dat deze scène vrij groot was. Vertel ons de waarheid!
Ze was niet erg groot hier, zeker niet wat de livepodia betreft, hoewel Dave Henderson over de scène in zijn Wild Planet-columns in het Britse muziekblad Sounds schreef, en dan natuurlijk met zijn compilatie op Elephant... nadien zag je andere labels verschijnen! Maar toch, het had veel meer succes in de rest van Europa (of West-Europa zoals het toen nog was). We vonden dat niet erg, want we konden reizen en toeren in het buitenland. Uiteindelijk is het een schande dat de industriële scène hier nooit groter was, ik denk dat de Britse muziekscène misschien in die tijd de meest ontwikkelde en commerciële in de hele wereld was en dat maakte het juist moeilijker voor nieuwe muziek om voet aan de grond te krijgen, in het bijzonder “vreemde” muziek…

In de jaren 80 zat je op het uitstekende Third Mind Records. Was je in contact met labelmaten als Bill Pritchard, The Legendary Pink Dots of anderen?
Ja natuurlijk, ik leefde samen met Phil en Ed van de Pink Dots in Londen in het midden van de jaren tachtig, we deelden een studio en hadden samen voor een tijdje een postorderbedrijf (The Terminal Kaleidoscope), en we speelden shows met hen en ook met Bill Pritchard. Ik ben nog steeds vaag in contact met de Dots en we zien elkaar wel eens in Europa of de Verenigde Staten.

De meeste mensen zullen jullie wel als een eightiesband bestempelen, simpelweg omdat je zo invloedrijk was in die tijd. Ik denk echter dat er altijd sprake was van evolutie, ieder album was een andere uitdaging, zodanig dat je Attrition niet kan omschrijven, net omdat de muziek zo gevarieerd is. Heb je zoveel ideeën, of wil je gewoon iedere plaat anders laten klninken?
Dank je. Nou we begonnen in 1980 en dus zijn we sowieso in de jaren 80 geboren, er waren veel persoonlijke veranderingen, maar ik wilde altijd nieuwe dingen uitproberen. Dus ja, sommige albums zijn een collectie liedjes en sommige zijn bijv. soundtracks voor films of gewoon emoties. Na 35 jaar heb ik nog steeds het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben, ik heb nog zo veel te doen...

The Cage komt altijd terug als je iets over Attrition leest. Wordt deze studio alleen gebruikt door Attrition of nemen andere artiesten er ook op?
Ik begon mijn eigen studio in 1993 toen ik Hidden Agenda wilde opnemen. The Cage was een track van het album, en leek mij als naam uiterst geschikt. In het begin was het een uitputtingsslag, maar het hebben van mijn eigen faciliteiten opende mogelijkheden om met andere bands te werken. Ik begon met mijn eerste remixen in datzelfde jaar, de eerste was eigenlijk een remix van Silent Order van Die Form, we zaten allebei op Hyperium op dat moment. Geleidelijk aan begon ik ook met andere bands te werken voor de productie en later de mastering. Ik gaf muziektechnologie aan de plaatselijke universiteit. Nu is The Cage is een full-time bezigheid. Het klinkt bijna alsof ik een echte baan heb!

Een van je beste huidige werken is Millions Of The Mouthless Dead over de Eerste Wereldoorlog. Je grootvader streed mee, maar waarom heb je dit album gemaakt? Vanwege het 100-jarige bestaan ​​of omdat wij leven in een tijd waarin men de neiging heeft om te vergeten dat er een wereldbrand was?
Mijn opa was in het West Yorkshire-regiment in de Eerste Wereldoorlog en raakte gewond in Ieper in 1917. Ik wilde er altijd al iets over schrijven. De verhalen die hij me vertelde toen ik een kleine jongen was, hebben een diepgaand effect op mij gehad. De naam Attrition komt zelfs uit de beschrijving van de Eerste Wereldoorlog als een uitputtingsslag (a war of attrition). Het kostte me echt zo lang om dit onderwerp aan te pakken, en ik denk dat de verjaardag er een geschikt moment van maakte. Ik werkte samen met Anni Hogan en vroeg aan gastsprekers om Franse en Duitse gedichten voor te lezen (onder wie Wolfgang Flur, de ex-Kraftwerk man).

Je hebt veel gebruik gemaakt van gedichten. Hoe zijn ze geselecteerd?
Ik besloot om oorlogspoëzie gebruiken. Ik wilde de meest beroemde dichters vermijden, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik koos ook gedichten van mensen die stierven in de oorlog. Dat waren mijn regels, maar ik denk dat het hielp om het album richting te geven.

Ik vond het allemaal zo ironisch, die verjaardag. Je was niet de enige band die iets deed voor de herdenking van de Eerste Wereldoorlog, er was bijv. ook Einstürzende Neubauten en elke televisiezender had wel zijn eigen serie. Maar op hetzelfde moment dat we ons de wreedheden herinnerden, werd de wereld geconfronteerd met bijna een andere wereldoorlog tijdens de Oekraïne-crisis.
De Eerste Wereldoorlog was de "oorlog die alle andere oorlogen moest stoppen", dat was natuurlijk waanzin. Ik denk dat de mensen zo geschokt waren door de enorme omvang van het verlies van mensenlevens, dat ze op zoek gingen naar een betekenis, er iets positiefs wilden aan geven, maar het was een verschrikkelijke verspilling van mensenlevens. Nu hebben we onze eigen oorlogen, het is van karakter veranderd. Het gaat vaak om kleinere oorlogen en terroristische oorlogen, de grote legers zijn zo krachtig geworden dat je ze alleen maar kan bekampen met massavernietigingswapens, het is zo verdomd triest.

Vele fans vragen zich af of je iets van Millions Of The Mouthless Dead op Black Easter zal brengen.
We hadden inderdaad in gedachten om Millions Of The Mouthless Dead helemaal te doen. Dat zal waarschijnlijk in 2017 zijn, dan is het precies honderd jaar geleden dat mijn grootvader in Ieper gewond raakte. In de gewone liveset zullen we waarschijnlijk het titelnummer brengen...

Zijn er artiesten die jezelf wil zien?
Natuurlijk kennen we In The Nursery. We hebben veel shows met elkaar gespeeld en het zal leuk zijn om ze weer te zien. Een groot deel van de andere bands zijn eigenlijk nieuw voor mij, dus ik kijk ernaar uit om die te ontdekken, we zullen om die reden het hele festival blijven!

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur alleen in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Met mijn twee kinderen, ik heb te weinig tijd voor ze. Ik zou acht uur I-Spy spelen (lacht).

Is het echt een goed idee om Pasen te vieren met Attrition?
Laten we het gewoon houden op een viering van de terugkeer van de lente en ik zal ja zeggen!

Didier BECU
14/03/2016