like this concert review

DER KLINKE/LA MUERTE

Leffinge, Zaal De Zwerver (20/02/2016)

Concert
08/12/2016, Didier BECU

Many bands have potential, but don't easily reach their goal. In the current Belgian wave scene, Der Klinke surely is such a band. Times will be busy for Chesko Geert Vandekerkhof, Marco Varotta, Sam Claeys, Hazy Chris De Neve and Miss Lollirot Dead Doll, because the band is making a new album which will be produced by Serge Feys of TC Matic and Arno. Der Klinke gets better every day, and yesterday we saw that from the very first seconds. Even though they were the support act of a sledgehammer band called La Muerte, you saw five happy musicians. From the first notes of We Are Here it was clear that a large amount of the packed venue came to see Der Klinke.

Meanwhile Der Klinke released three (excellent) albums, but it continues to evolve. Cold Water of The Gathering Of Hopes is schizophrenic synth wave, you hum it along and the chorus of track haunts you. Las Fabricas has an industrial touch, and it was the opportunity for Miss Lollirot Deaddoll to show which sounds she can conjure out of her synthesizer. I always thought In Flames is one of the best tracks by Der Klinke, and that was the case yesterday. Perfect for a dance. Suddenly it was quiet as Chesko reminded us of the fact that last month, the Thin White Duke became a black star. We saw some pictures of Bowie and in a very modest (and respectful) way the band played Ashes To Ashes. A lump in the throat, and time for a new wave dance, and what's better than The Doll? Later, (the equally strong) The Facts Of Life was performed and the set was closed with Where It Ends. The end? No, this is just the beginning! At the end of the show new concerts were announced: 7th May (B52, Eernegem), 4th June (Zandock) and 5th November (Dubhfest in Poperinge). We will be at the front row!

And then it was time for La Muerte. It started as a joke last year: after a long absence, the cult band celebrated its thirtieth birthday in a pub in Ghent, which ended with a gig at the AB (large venue in Brussels). The concert was recorded on vinyl, and the band was keen to start a second career. Leffinge was one of the many places where Marc Du Marais (vocals, well more grunts), Didier Moens (guitar), Michel Kirby (guitar), Christian Z. (drums) and bass player Tino Martino (Channel Zero) played at.

Ultimately Marc Du Marais (originally of the Crépuscule band Marine that later became Allez Allez) and Didier Moens are from the original line. A good move, because from opener I Lost My Hand, the public was beaten senseless with deafening (but delicious) noise. Marc played the whole set with a burlap sack on his head, and he plopped down on his knees almost every minute to release his inner demons. Is it metal? Black Rock ? Pure rock 'n' roll? No, it's La Muerte and that is simply unique. The band takes you on a journey of pure rage. There are no binding texts (well, Didier Moens once shouted "Wakey wakey!"), but La Muerte is primarily a purification of the mind. An attack. Sublime, fantastic! Wakey Wakey!

The track list by La Muerte:

I LOST MY HAND
WHACK THIS GUY
BLACK GOD WHITE DEVIL
COUTEAU DANS L’EAU
SHOOT IN YOUR BACK
JE SUIS LE DESTRUCTEUR
SERIAL KILLER
BURST MY SOUL
KUSTOM KAR
KOMPETITION
I WOULD DIE FASTER
----------
L' ESSENCE DES CHOCS
ÉCOUTE CETTE PRIERE
GET WHIPPED
LUCIFER SAM

Click here for the photos of Der Klinke and here for La Muerte.

Didier BECU
08/12/2016

Heel wat bands waarover we schrijven krijgen de mogelijkheden niet zo maar in de schoot geworpen. Ze moeten ervoor vechten, er heel wat dingen voor opofferen en vooral in zichzelf geloven. Als er in de huidige Belgische wavescène één band zit die aan al deze voorwaarden voldoet, dan is dat zeker Der Klinke. Het worden beslist drukke tijden voor Chesko Geert Vandekerkhof, Marco Varotta, Sam Claeys, Hazy Chris De Neve en Miss Lollirot Deaddoll, want de band is volop bezig aan de opnames van een nieuwe plaat die zal worden geproduceerd door Serge Feys van TC Matic en Arno. Der Klinke wordt inderdaad steeds maar beter en dat zag je gisteren vanaf de allereerste seconden. Ook al waren deze West-Vlamingen het voorprogramma van een mokerslag die La Muerte heet, zag je de vijf muzikanten volop glunderen. Vanaf de eerste tonen van We Are Here was het duidelijk dat een groot deel van de volle zaal voor Der Klinke was gekomen.

Der Klinke heeft ondertussen drie (steengoede) platen uitgebracht, maar evolueert nog steeds. Cold Water uit The Gathering Of Hopes is schizofrene synthwave, je neuriet het refreintje me en het blijft je achtervolgen. Las Fabricas heeft een industrieel tintje en het is meteen de gelegenheid voor Miss Lollirot Deaddoll om te tonen welke geluiden ze uit haar synthesizer kan toveren. In Flames vond ik steeds één van de beste tracks van Der Klinke, en dat werd gisteren nog maar eens onderstreept. Een mens ging er zelfs van dansen. Plotseling werd het stil, Chesko herinnerde ons aan het moment dat de Thin White Duke een zwarte ster werd. We zagen een fotocollage van Bowie en op een zeer ingetogen (respectvolle) wijze werd Ashes To Ashes gecoverd. Een krop in de keel en dus was het tijd voor een ouderwets newwavedansje, en wat is beter dan The Doll? Later volgde (het al even sterke) The Facts Of Life en de set werd mooi afgesloten met Where It Ends. Het einde? Neen, dit is nog maar het begin! Op het einde van het optreden werden alvast nieuwe concerten aangekondigd: 7 mei (B52, Eernegem), 4 juni (Zandrock) en 5 november (Dubhfest in Poperinge). Wij zullen in ieder geval op de eerste rij staan!

En dan was het tijd voor La Muerte. Het begon verleden jaar als een grap: na een lange afwezigheid vierde de cultband zijn dertigste verjaardag in een Gents café, en het eindigde met een optreden in de AB. Het concert verscheen niet alleen op vinyl, maar de band kreeg er plots weer zin in. Leffinge was één van de vele plaatsen waar Marc Du Marais (zang, nou ja grunts), Didier Moens (gitaar), Michel Kirby (gitaar), Christian Z. (drums) en op bas Tino de Martino van Channel Zero halt hielden.

Uiteindelijk zijn het dus alleen Marc Du Marais (die van het Crépuscule-groepje Marine – het latere Allez Allez - kwam) en Didier Moens die uit de originele bezetting zijn overgebleven. Een meer dan goede zet, want vanaf opener I Lost My Hand werd de concertganger murw geslagen met oorverdovend (heerlijk) lawaai. Marc speelde de hele set met een juten zak op zijn hoofd, plofte iedere minuut op het podium neer en schreeuwde zijn demonen uit. Is het metal? Zwarte rock? Pure rock ’n roll? Neen, het is La Muerte en dat is gewoon uniek. De band neemt je mee op een trip van pure razernij. Er zijn geen bindteksten (nou ja, Didier Moens riep eens “Wakey wakey!”), maar La Muerte was in de eerste plaats een zuivering van de geest. Een aanval. Subliem, fantastisch! Wakey Wakey!

De tracklist van La Muerte: