WHISPERING SONS

Personally, I always doubted whether love at first sight exists, but in the case of Whispering Sons it certainly does! And no, it's not only me, as anyone who saw this young Belgian band, is deeply impressed by their cold wave sound that sounds like the bastard child of The Cure and Nico. Recently their cassette Endless Party was released on Wool -E Tapes.

I’m sure you know it yourself, but your sound is quite unique in Flanders. How were the reactions so far?
Generally positive. For us, even surprisingly positive. We kind of expected that post-punk and new wave fans would love our sound, but also people who are not involved in these genres seem to be impressed. That gives us an immense pleasure.

It is obvious that you have an 80's cold wave sound. Solve the mystery: how is it possible that young people are influenced by such music that today you can’t be heard anywhere!
What’s the reason? I think it’s just because we belong to a generation of young people who hear 80' music because that was the age when our parents were going out. From the moment a young teenager hears bands like Editors and White Lies and starts digging where their sound comes from, then he immediately will hear bands like Talk Talk, Joy Division, The Chameleons, The Sound, Siouxsie And The Banshees, Cocteau Twins and... And then there's no turning back!

The internet plays a major role in today's post-punk revival. Music is much more accessible now. We always are one click away from the best of the 60s, 70s and 80s. Before the rise of the internet an obscure band like The Sound could release as many magnificent albums as it wanted, there always was a risk that no one would ever listen to them. Today all their albums are on YouTube and people listen to them!

You took part in Humo’s Rock Rally (a famous Belgian rock contest-ed.). Can you say some things about that? Any positive or negative experiences?
Recently we were selected for Humo's Rock Rally. The preliminaries soon arrive (29th January, come and see us!), so we have no experiences yet. But we know where the confusion comes from as we won indeed a contest with almost the same name: the Rock Race. That is a provincial equivalent of the Rock Rally for students from Brussels. We participated just for fun, and honestly we didn’t expect to get far. After our first gigs in the preliminaries, we suddenly received praise from both the public and the jury, which was the point for us to go ahead.
Eventually, we won and played at the stage of the AB (huge venue in Brussels-ed.) and in that period, we wrote our best songs. So in the end, the final definitely was unexpected and it was a very positive experience. Brussels and Flanders still like the taste of dark music and that feels good.

After you demo, you got the attention of Wool -E Tapes. How did this collaboration start?
Gosh, at the end of 2014 we recorded the song Midlife and we posted it on YouTube. The song had several hits and some positive reactions. A while later, we received an email from Dimitri of Wool -E tapes who asked us if we were interested in releasing something on his label. We had plans to make an EP around March 2014, but then Rock Race threw a spanner in the works. Not that it was so bad, because of Rock Race we wrote some new songs in the summer of 2015 that renewed our courage and we’re quite pleased with the result. When we contacted Dimitri again in October with our EP, he immediately was enthusiastic. A collaboration we don’t regret!

You really can be proud of Endless Party. However, you can’t say it sounds cheerful, the melancholy is dripping from every note. Do you consider yourselves as dark souls?
Sander H: In one way or another, I always was attracted to the dark side of music, literature or film. I think this is a result of a rather cynical worldview I have. When I look at today’s world, I see little reason to maintain an artificial happy culture.Of course tape releases are something for melancholic souls, but apparently for younger people too.

When I recently interviewed The Mary Hart Attack, they praised tapes too. What does this format mean for you?
It is true that nowadays tapes are designed for a specific audience and not everyone has a tape deck at home. However, it is a very distinctive and interesting medium. The people who say we’re crazy because Endless Party is released on cassette, should listen to that tape, there really is an audible difference between the digital version and the tape.

Back to the music. Fenne’s voice really blew me away. It seems like you’re lost in your own world, Fenne, and your Nico-like voice surely makes Whispering Sons darker…
Indeed, it doesn’t make the sound any happier. But that is just my way of singing, not that the lyrics are fun stories. Gigs work confrontational as a lot of frustrations and emotions come up then. Singing onstage is my outlet. 

Whispering Sons probably will be categorized as post-punk, but you're not just another band that wants to sound like Editors. What do you think of all these hip bands that barely are a glimpse of their idols?
Personally, we grew up with the music of Editors or Interpol. Without them, perhaps we never would have heard post-punk. On the other hand, you see that those bands sound more and more pop on each album. If you listen to their previous releases or demos, you really hear authentic post-punk, but somewhere between the fame and the search for their own sound, they developed something that will appeal to the masses, and that's a pity!

Time for a nasty question. You are young, but your musical style is worshiped by a much older audience. How does that feel?
On the one hand we are very happy with that, because these people experienced the heyday of our favorite music, and it is an incredible compliment that they love us. That means we're doing well.
On the other hand, it is also our mission to bring our music to a younger audience, and that doesn’t mean that we have to be radio friendly. We are convinced that post-punk is still relevant for our generation and we try to prove that!

Another tricky question. Many music lovers adore you, but at the same time they’re afraid that one day you will be discovered by the big sharks who will kill (just like many others) your spontaneity. 
Frankly, Whispering Sons is just a bunch of friends with a love for dark music. And yes, we decided to make music in a band. We always will write music that we like to play ourselves. We do not know which direction yet, but one thing is certain: we will always write music for ourselves. That's our ethos. Too bad for those 'big sharks'.

What are your plans?
Currently we try to play as many gigs as possible to promote Endless Party. Playing gigs is still what we love to do. There's nothing better than the experience of being on stage. And if we see that people appreciate our music, then it’s even better. We would be very happy to play at some festivals this summer. Since our teenage years we visit all kinds of festivals and it would be great to stand on the podium once, rather than standing before it! In the long term we aim to record an entire album. Endless Party was a step in the right direction with its 30 minutes. But then again, we’re talking about the future…

Let's conclude with some fun questions. You can go on a world tour, but you have to choose between U2 and Chameleons Vox. Who will it be, and why?
Chameleons Vox, no doubt. Why? Mark Burgess!

What is the best Belgian album ever (Whispering Sons does not count as an answer!)?
That would be a good question for Dimitri, because we are no specialists on Belgian releases.

With whom would you not mind to be in an elevator for eight hours and what would you do?
Kobe and H. Sander would like to spend eight hours with Robert Smith in an elevator. There is definitely some time to listen to Pornography, so the hatred for elevators can disappear. We probably will talk about the value of black hair dye and the best mascara for a three hours gig. Robert surely will know such things.

Why should people listen to Whispering Sons?
We make a dark soundtrack for dark times.

Didier BECU
03/01/2016

Zelf heb ik er steeds aan getwijfeld of liefde op het eerste gezicht bestaat, maar in het geval van Whispering Sons kan dat moeilijk anders. En neen, het ligt niet aan ondergetekende, want iedereen die deze jonge Belgische band aan het werk zag, is diep onder de indruk van hun coldwavegeluid dat klinkt als het bastaardkind van The Cure en Nico. Onlangs verscheen op Wool-E Tapes hun cassette Endless Party.

Hallo. Jullie weten het zelf ook wel, maar jullie klinken vrij uniek in Vlaanderen. Hoe zijn de reacties op jullie muziek?
Over het algemeen positief. Voor ons verrassend positief zelfs. We verwachtten ergens wel dat we bij de echte die-hardpostpunk- en newwave-fans in de smaak zouden vallen, maar ook mensen die niet zoveel in contact komen met deze genres lijken onder de indruk te zijn. Dat doet ons wel enorm plezier.

Het ligt voor de hand dat jullie 80s klinken met referenties naar allerlei coldwavebands. Los het mysterie op: hoe komt het dat zo’n jonge mensen beïnvloed zijn door muziek die je nu nog nauwelijks hoort!
Tja, waar komt dat vandaan. Ik denk dat wij tot een generatie behoren van jongeren die de 80's muziek van hun ouders met de paplepel heeft meegekregen. Vanaf het moment dat je als jonge tiener in contact komt met bands als Editors of White Lies, dan begin je als nieuwsgierige muziekliefhebber verder te zoeken. Je begint te graven waar dat geluid vandaan komt. Al snel kom je terecht bij Talk Talk, Joy Division, The Chameleons, The Sound, Siouxsie And The Banshees, Cocteau Twins en... En dan is er geen weg meer terug!

Ook het internet speelt een grote rol bij de hedendaagse postpunk-revival. Alle muziek is tegenwoordig zoveel toegankelijker. We zijn steeds een muisklik verwijderd van het beste van de 60s, 70s en de 80s. Voor de opkomst van het internet kon een obscure band zoals The Sound zoveel magnifieke platen uitbrengen als hij wilde, met een beetje pech werden die nooit beluisterd. Vandaag staan al hun platen integraal op YouTube en worden ze stevig afgespeeld. 

Jullie hebben deelgenomen aan de Rock Rally. Kun je daar iets over vertellen? Positieve of negatieve ervaringen?
We zijn onlangs geselecteerd voor Humo’s Rock Rally. Die voorrondes zijn pas binnenkort (29 januari, kom dat zien!), dus veel ervaringen hebben we nog niet. Wel hebben we de (wellicht) verwarrend genaamde Rock Race gewonnen. Dat is een provinciaal equivalent van de Rock Rally voor studenten uit Brussel. We hadden ons daar voor ingeschreven zonder veel nadenken en hadden eerlijk gezegd ook niet verwacht er ver te geraken. Na ons eerste optreden in de voorronde kregen we opeens veel lof van het publiek en de jury, wat maakte dat we er wilden voor gaan.

Uiteindelijk hebben wij tijdens het parcours van die Rock Race onze – naar eigen mening toch - sterkste nummers geschreven en zo op het einde de finale kunnen winnen op het podium van de AB, dus het was zeker een onverwachte en zeer positieve ervaring. Brussel en Vlaanderen blijken dus echt nog wel duistere muziek te kunnen appreciëren en dat doet ons deugd.

Na jullie demo, kwamen jullie bij Wool-E Tapes terecht. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Goh, eind 2014 hadden wij het nummer Midlife opgenomen en op YouTube gezet. Dat werd een aantal keer beluisterd en daar kwamen positieve reacties op. Een tijdje later kregen wij een e-mail van Dimitri van Wool-E Tapes of we niet geïnteresseerd waren om iets bij hem uit te brengen. We hadden plannen om een ep klaar te hebben tegen maart 2014, maar toen kwam die Rock Race daar een stokje voor steken. Niet dat dit zo erg was, want we zijn uiteindelijk na die Rock Race met een handvol nieuwe nummers met vernieuwde moed begonnen aan de zomer van 2015 en het resultaat mag er zijn.

Toen we Dimitri opnieuw contacteerden in oktober met een ep onder de arm, was hij onmiddellijk enthousiast, en na een paar keer naar Gent te rijden was de zaak geregeld. Een samenwerking waar we nog geen spijt van hebben gehad!

Endless Party is echt wel een werk waarop je beretrots mag zijn. Je kan wel niet zeggen dat het opgewekt klinkt, de melancholie druipt van iedere noot. Beschouwen jullie jezelf als donkere zielen?
Sander H: Op de een of andere manier heb ik mij altijd al aangetrokken gevoeld tot de donkere kant van muziek, literatuur, film,... Ik denk dat dit een gevolg is van een eerder cynisch wereldbeeld. Als ik kijk naar de wereld van vandaag, dan zie ik weinig reden om een artificieel vrolijke cultuur in stand te houden.

Tapereleases is natuurlijk ook werk voor melancholische zielen. Maar ook blijkbaar iets voor jongere mensen. Toen ik onlangs The Mary Hart Attack interviewde, was die ook vol lof over tapes. Wat betekent dit formaat voor jullie?
Het is inderdaad zo dat tapes tegenwoordig voor een specifiek publiek bedoeld zijn en lang niet iedereen heeft thuis een cassettedeck staan; maar dat maakt het meteen ook een heel karaktervol en interessant medium. De mensen die ons voor gek verklaren dat we Endless Party op cassette hebben uitgebracht zouden eens moeten luisteren naar die tape, er is echt een hoorbaar verschil met de digitale versie.

Terug naar de muziek. Wat mij opviel toen ik jullie live zag, was de overgave van Fenne. Fenne, jij gaat blijkbaar helemaal op in je wereldje. Jouw Nico-achtige stem maakt het geheel nog donkerder, niet?
Het maakt het in ieder geval niet vrolijker, inderdaad. Maar dat is nu eenmaal mijn manier van zingen. Het is ook niet zo dat de teksten plezierige verhaaltjes zijn. Tijdens de optredens kan dat al eens confronterend werken; een heleboel frustraties en emoties komen dan naar boven. Die volledige overgave is mijn uitlaatklep.

Whispering Sons zal wel door iedereen worden gecategoriseerd als postpunk, maar gelukkig zijn jullie niet de zoveelste band die wil klinken als Editors. Wat vinden jullie zelf van al die hippe StuBru-bands die nauwelijks een schim van hun grote idolen zijn?
Persoonlijk zijn wij opgegroeid met muziek van Editors, Interpol en dergelijke. Zonder die bands waren wij misschien nooit tot bij postpunk geraakt. Anderzijds zie je dat die bands met elk album steeds meer als popmuziek gaan klinken. Als je luistert naar de vroegere releases of demo’s van deze bands hoor je echt nog wel authentieke postpunk, maar ergens tussen de faam en het zoeken naar een eigen geluid verwatert dat in een streven naar een geluid dat zoveel mogelijk mensen aanspreekt en dat is jammer.

Tijd voor een vies vraagje. Jullie zijn jong, maar door de gekozen stijl worden jullie wel op handen gedragen door een veel ouder publiek dat de jaren 80 daadwerkelijk heeft meegemaakt. Hoe voelt dat aan?
Enerzijds zijn we daar heel blij mee, want op handen gedragen worden door mensen die effectief de glorietijd van onze muziekstijl hebben meegemaakt is een ongelooflijk compliment. Dat betekent dat we wel goed bezig zijn. Daar zitten ook een heleboel (oudere) muziekkenners tussen die al veel langer met muziek bezig zijn dan wij, en als zij het kunnen appreciëren is dat een pluim voor ons.
Anderzijds is het ook wel onze missie om onze muziek naar een jonger publiek te brengen en dat hoeft daarom geen radiovriendelijk afkooksel van onze stijl te zijn. We zijn er stellig van overtuigd dat postpunk ook nog relevant is voor onze generatie en dat proberen we naarstig te bewijzen.

Deze vraag is eigenlijk nog iets viezer. Menig muziekfan is verliefd op jullie geluid, maar tegelijkertijd zijn we bang dat ooit de dag aanbreekt dat jullie zullen worden ontdekt door de grote haaien en daardoor (zoals vele anderen) jullie spontaneïteit zullen verliezen. Wat denk je daarvan?
Eerlijk gezegd is Whispering Sons gewoon een groep vrienden met een wat aparte donkere muzieksmaak die op eerder toevallige wijze als een band begonnen is. We hebben altijd muziek geschreven die we zelf superleuk vinden om te spelen. We weten zelf niet welke richting het zal uitgaan, maar als we één ding zeker weten dan is het dat we altijd in de eerste plaats muziek voor onszelf zullen schrijven. Dat is onze ethos. Jammer voor die ‘grote haaien’.

Wat zijn de plannen? Nieuwe optredens, een nieuwe release?
Momenteel gaan we proberen om in het kielzog van Endless Party zoveel mogelijk optredens te spelen. Dat is nog altijd wat we graag doen. Er gaat niets boven de ervaring om op een podium te staan. En als we zien dat mensen onze muziek op prijs stellen, des te beter. Wat ons nu heel blij zou maken is de kans om op een aantal festivals te spelen deze zomer. We gaan al sinds onze puberjaren naar allerlei festivals en het zou geweldig zijn om ook eens óp het podium te staan in plaats van er voor. Op lange termijn is ons doel om een volledig album klaar te stomen en dat dan op de wereld los te laten. Endless Party was met zijn 30 minuten al een stap in de goede richting. Maar dat is allemaal – excuse the pun - toekomstmuziek.

Laten we afronden met enkele leuke vragen. Je mag op wereldtoer, maar je moet kiezen tussen U2 en Chameleons Vox. Wie wordt het, en waarom?
Chameleons Vox, zonder twijfel. Waarom? Mark Burgess.

Wat is de beste Belgische plaat ooit (Whispering Sons telt niet als antwoord)?
Dat zou een goede vraag zijn voor Dimitri, want wij komen er niet uit. Persoonlijk zijn we niet zo op de hoogte van Belgische releases.

Met wie zou je het niet erg vinden om samen 8 uur in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Kobe en Sander H. zouden wel 8 uur met Robert Smith in een lift kunnen zitten. Er zal zeker en vast een aantal keer naar Pornography geluisterd worden om de haat voor liften van eerstgenoemde te doen verdwijnen, waarna er waarschijnlijk gepraat zal worden over de prijs-kwaliteit van zwart haarkleurmiddel en wat de beste mascara is voor een optreden van 3 uur. Robert zal zo’n dingen wel weten.

Waarom moeten mensen naar Whispering Sons luisteren?
Wij voorzien een donkere soundtrack voor deze verdomd donkere tijden.

Didier BECU
03/01/2016