like this cd review

PSEUDO CODE

The Radio’s On

Music • CD
Avant-garde • Electro • Experimental • Post Punk

[75/100] 75/100

EE Tapes
09/01/2015, Wim GUILLEMYN

Pseudo Code consisted of Alain Neffe ( Insane Music), Guy Marc Hinant ( Sub Rosa ) and Xavier S. (ex Thrills, former Moving Baa) and were active in the early 80s. Under the banner of On The Radio by EE Tapes (see also the Insane 80's compilation on which you can find this track ) they compiled a CD with 14 songs by this band. You hear short and long pieces of music, improvisation and quirky elaborate electro. The album starts with the title track. The singing resembles the lament of Fad Gadget or John Lydon (think Home is where the heart is or The Suit). The title track reappears three times in the form of several short pieces of music based on the same theme and is followed by 1999, a restless 9 minute song. Clumsy is 11 minutes long and filled with chaos, improvisation and echoing vocals. Nothing More (between us) and No desire tend to be more consistent songs with a generous portion of post-punk.

On this CD you can hear pioneers at work, who with the then available toolkits and resources, were testing the limits. This sometimes leads to exciting music eg.Triste et Lent that is built very slowly and sounds like early ambient/minimal. Liar has a groovy rhythm box and bass, to Funky Ma Non Troppo Daniel Malempre years later added some guitars. Occasionally it is inaccessible. I think of Clumsy or Your Own Father. Music for people who are open to experimental music and who dare to cross the lines.

Wim GUILLEMYN
09/01/2015

Pseudo Code bestond uit Alain Neffe (Insane Music), Guy Marc Hinant (Sub Rosa) en Xavier S. (ex-Thrills, ex-Moving Baa) en waren begin jaren 80 actief. Onder de vlag The Radio’s On werd door EE Tapes (zie ook de Insane 80’s-compilatie waarop je dit nummer kan vinden) werk van deze band samengebracht op één cd met daarop 14 nummers. Je hoort korte en lange muziekstukken, improvisaties en eigenzinnig uitgewerkte electro. Het album start met het eerder toegankelijke titelnummer The radio’s on. Het gezang lijkt wat op de klaagzang van Frank Tovey of John Lydon (denk aan Home is where the heart is of The Suit). Het titelnummer komen we daarna nog driemaal tegen in de vorm van verschillende korte muziekstukjes, gebaseerd op hetzelfde thema. Daarna volgt 1999, een rusteloze 9 minuten durende song. Clumsy is 11 minuten lang gevuld met chaos, improvisatie en galmend gezang. Nothing More (between us) en No desire neigen naar meer conforme nummers met een flinke portie postpunk.

Op deze cd hoor je pioniers aan het werk die met de toen voor de hand liggende instrumentaria en middelen, de grenzen aftasten. Dit levert soms boeiende muziek op, bijv. tijdens Interlude Triste et Lent dat heel traag opgebouwd is. Net vroege ambient/minimal. Liar dat wordt voortgestuwd door een ritmebox en bas, aan Funky Ma Non Troppo, heeft Daniel Malempré jaren later gitaarpartijen toegevoegd. Af en toe wordt het ook ontoegankelijk. Ik denk dan aan Clumsy of Your Own Father. Maar deze cd is er grotendeels één die er mag wezen. Muziek voor mensen die open staan voor experimentele muziek die buiten de lijntjes durven te kleuren.