AGNES OBEL

EN

Her debut Philharmonics (2010) and successor Aventine (2013) are filled with restrained melancholic songs in which the beautiful voice of Agnes Obel is supported by piano, cello and violin. On Citizen Of Glass, the artist experiments more, but without losing her expressiveness. She experiments with musical instruments, her voice (including her dubbed male voice on Familiar), but also with the song structures. It always sounds like Agnes Obel though.

Citizen Of Glass refers to the German concept of der gläserne Bürger: a legal term about how much privacy an individual has. As an artist, you open yourself every time, you become transparent like glass so people get to know you. She does so in her own, emotional and melancholic way, regularly supported by piano and backing vocals, as on the fantastic and sensitive Mary and the fragile Citizen Of Glass.

On the other hand, she proves that music can sound quite different.with the same basic instruments. Listen to the compelling, almost hypnotic Trojan Horse. There are other (world) music influences, but applied in a surprising way. The inscrutable Golden Green, the remarkable Familiar and the inimitable detailed transitions in the opening song Stretch Your Eyes are examples. The result is a very interesting, transparent journey into the soul of Agnes Obel.

An album that qualifies for 'album of the year'.

Ron SCHOONWATER
11/12/2016

---

NL

Haar debuut Philharmonics (2010) en opvolger Aventine (2013) staan vol met ingetogen melancholische tracks waarop de mooie zang ondersteunt wordt door piano, cello en viool. Op Citizen Of Glass experimenteert Agnes Obel meer, maar zonder haar zeggingskracht te verliezen. Dat doet ze met muziekinstrumenten, haar stem (o.a. haar mannelijke stem op Familiar), maar ook met de songstructuren zelf. Wel blijft het te allen tijden herkenbaar als pure Agnes Obel.

Op Citizen Of Glass verwijst de zangeres naar het Duitse concept der gläserne Bürger: een wettelijke term voor hoeveel privacy een individu heeft. Als artieste stel je jezelf ook iedere keer opnieuw open, maak je jezelf iedere keer weer een beetje doorzichtig als glas zodat iedereen alles van je te weten komt. Dat doet Obel op haar eigen, emotionele en melancholische manier, regelmatig alleen ondersteund door piano en achtergrondzang zoals op de fantastisch gevoelige afsluiter Mary en het breekbare Citizen Of Glass.

Aan de andere kant laat ze horen dat muziek met dezelfde basis heel anders kan klinken, luister naar het dwingende, bijna hypnotiserende Trojan Horse. Voorts laat ze andere (wereld)muziekinvloeden toe, maar dat doet ze niet op de geijkte manier. Het ondoorgrondelijke Golden Green, het opmerkelijke Familiar en de onnavolgbaar gedetailleerde overgangen in de opener Stretch Your Eyes zijn daar voorbeelden van. Het resultaat is een erg interessante, transparante reis door de ziel van Agnes Obel.

Een album die in aanmerking komt voor 'plaat van het jaar'.

Ron SCHOONWATER
11/12/2016

---