ROSSETTI’S COMPASS & SUDETEN CRECHE

EN

On the occasion of its tenth anniversary, the English label Le Jardin Électronique launches a collection of tracks, remixed by Rossetti's Compass and Sudeten Creche for other artists, between 2010 and 2015. The original versions of these tracks sound great, and consequently little can go wrong during the remix process. Only 100 CDs are made of Touched in the Garden, half of which are available to the public. A digital copy can be obtained from the labels The Cage and Sub Culture Records (see below).

in the steamy Oedipus Rex of the Norwegian band Angst Pop (Per Aksel Lund Green), the heavy percussion track is retained, supplemented with noise and voices at the beginning, and whistling synths for the melody, while the vocal line is more mixed in the foreground, with lots of echo and power. Sudeten Creche also retains the original order of the composition, but the track is given a big electro upgrade, making Oedipus Rex exchange simplicity for a more commercial sound. It's a matter of taste, but the remix version sounds great!

In the remix of Mono (HNN), the heavy electrical percussion (to which the track owes its high Kraftwerk quality) is replaced by a layered palette of buzzing percussion synths, and the mysterious vocals of the original are expanded with a nervous vocal line and xylophone-like drums. Sudeten Creche delivers good work again, but we prefer the original track of which the sound is more compact, minimalist and mysterious.

The original version of Kant Kino's Bleed is an intense electro metal track with a screaming voice, pumping synths and heavy percussion. In the remix version of Sudeten Creche, the metal atmosphere (incl. the wailing percussion) is removed and replaced by honking synths and less conspicuous electro percussion. The original track is reminiscent of Judas Priest, the Sudeten Creche version of Pet Shop Boys on Speed. Only the distorted voice of Kant Kino’s singer recalls the original metal tone of the track. Hard choice, but we prefer the remix version. 2-3 for Sudeten Creche versus the originals.

The rest of the material is remixed by Rossetti's Compass, that retains no more than the skeleton of the hard-hitting electro track and dancefloor killer Drift by Technomancer. The stomping percussion, the pumping synths and the razor sharp voice are replaced by a beautiful drum part, neat-sounding synths and a dreamy voice, as if a tractor was converted into a tricycle... or Metallica into Depeche Mode...

Nothing I Wouldn’t Do by Shatoo sounds like the single that ABBA never made, with beautiful electro synths, bell-like percussion, a perfect rhythm and an equally perfect vocal line: commercial synthpop in the best style. The Compass Rossetti's version opts for emphatic drums and buzzing synths, a downgrade which remains intact thanks to the wonderful voice, but ultimately does its advantage with the combination of cracking and whistling synths in the second half. A draw, though ABBA is obviously indestructible!

John Costello's Nothing is a Front 242-like composition with emphatic electro synths (humming, whistling and bell-like), a hefty percussion track and a whispering voice with a choir of monks-like vocal line in the background: a killer on the dancefloor. Again Rosssetti's Compass downgrades the musical layout and only keeps popping percussion and buzzing synths, with the whispering voice in the middle. It sounds great, but less festive and bombastic, and the emphasis has clearly shifted to the vocal line: different and less overwhelming, but nevertheless an excellent remix version.

The attractive atmospheric guitar synths in Alone by Naked Lunch are exchanged in the remix version of Rossetti's Compass for emphatic and more colorless electro percussion and synths. Back to basics as it were, whereby the hallucination atmosphere of the original composition is sacrificed partly if not entirely, and in its stripped down version, the track sounds a lot more dangerous and more inevitable.

One Horse Rider of Attrition begins with a broad carpet of violins, throbbing percussion, repetitive and gurgling vocals and whimpering female voices, to which a strong beat and the sound of a soprano violin are added: intoxicating and mysterious. In Rossetti's Compass remix the wonderful introduction and the weeping soprano violin are kept, the snarling beat is replaced by light-hearted electro percussion, mixed in the foreground. The result is a more subtle track and the remix is probably a little more balanced in tone.

The Rossetti's Compass remix version of I Walk Alone by Love? is a catchy synth pop composition with short electro sounds, metallic percussion and a singing voice that is placed in the foreground. The emphatic percussion and whistling synths are removed and the track sounds simpler and more restrained than the original, that is much more a dance floor track. Again, a matter of taste, because the original focuses on the music, while the remix highlights the vocal line.

Michael X Christian’s Rock Lobster is a heavy metal composition with snarling guitars and electric patches, rumbling drums, and on top the mandatory howling male voice of the genre. Rossetti's Compass reserves the metal atmosphere, tempers the guitars and replaces them partially by woody synths, while during the second half only a shadow is kept of the screeching voice. We prefer the slightly less insistent remix version in which the melody gets more space, albeit at the expense of the bombastic instrumentation of the original.

Electric by Substaat sounds like a stronger version of Pet Shop Boys, with melodious synths and percussion and beautiful harmonies in the chorus: unpretentious synth pop that will even get the worst dancer on the floor! One assumes that such a track does not need additions or omissions, nevertheless, Rosettii's Compass puts its teeth into the material and robs the track of its musical layout, reshapes it and degrades it from the dance floor to the living room. The remix version sounds less powerful or bombastic and is closer to what Vince Clark would do with such a composition. Again a difficult choice, but the original version rises easily to the head.

Touching the Void is one of the house bands at Le Jardin Électrique, and that means that the remix of Parallel Lives is a home game for Mark Warner. The original is a beautiful ballad with simple piano accompaniment and halfway cautious click-like percussion and equally fragile violins. Rossetti's Compass introduces whistling synths and a soft humming drone, replenished with a croaking electro synth, siren-like synths in the background and some echo on the vocals. Tough choice between the simple original version that mainly centers on the beautiful melody and the beautiful piano sound, and the remix version that puts the emphasis on the desperate tone of the composition.

Conclusiont: for the remix album Touched in the Garden, 12 good to excellent compositions were selected and so, little can go wrong during the process of remixing. In terms of musical content, Sudeten Creche and Rossetti's Compass have streamlined the tracks without introducing monotony, and preserved the individuality of each composition. The result is an excellent album, which simultaneously introduces the listener to artists of whom he never may have heard before.

Track listing:
1. Angst Pop – Oedipus Rex
2. HNN – Mono
3. Kant Kino – Bleed
4. Technomancer – Drift
5. Shatoo – Nothing That I Wouldn’t Do
6. John Costello – Nothing
7. Naked Luch – alone
8. Attrition – One Horse rider
9. Love? – I Walk Alone
0. Michael X Christian – Rock Lobster
1. Substaat – Electric
2. Touching the Void – Parallel Lives

www.thecagestudios.co.uk
www.subculture.no

William LIÉNARD
16/08/2015

---

NL

Ter gelegenheid van z’n tienjarig bestaan, lanceert het Britse label Le Jardin Électronique een verzameling tracks die Rossetti’s Compass en Sudeten Creche tussen 2010 en 2015 voor andere artiesten hebben geremixt. Het gaat in alle gevallen om tracks waarvan de originele versies geweldig goed klinken en je moet al van minder goeden huize zijn om materiaal onder die omstandigheden te verprutsen. Bijgevolg is dit remixalbum ook een uitstekende realisatie. Van Touched in the Garden zijn 100 cd’s geperst, waarvan de helft beschikbaar is voor het publiek. Voor een digitale kopie kan u terecht bij de labels The Cage en Sub Culture Records (zie hierboven).

Het stomende Oedipus Rex van het Noorse Angst Pop (Per Aksel Lundgreen) behoudt in de remix z’n heftige percussietrack, maar krijgt noise en stemmen vooraf, en fluitende synths voor de melodie, terwijl de zanglijn meer op de voorgrond is gemixt, met veel echo en power. Sudeten Creche behoudt in de remix de oorspronkelijke volgorde van de compositie, maar geeft de track een flinke elektro-upgrade, waardoor Oedipus Rex eenvoud inlevert voor een commerciëler geluid. Het is een kwestie van smaak, maar de remix klink wel geweldig goed!

In de remix van Mono (HNN) is de zware elektropercussie (waaraan de track z’n hoge Kraftwerkgehalte dankt) ingeruild voor een gelaagd palet van zoemende percussiesynths en de geheimzinnige zangpartij uit het origineel is uitgebreid met een zenuwachtigere zanglijn en xylofoonachtige percussie. Sudeten Creche levert opnieuw goed werk, maar onze voorkeur gaat toch naar de originele track die qua geluid compacter, minimalistischer en geheimzinniger is.

De originele versie van Kant Kino’s Bleed is een heftige elektrotrack met een schurende stem uit de heavy metal-stal, terwijl de pompende synths en de heftige percussie op hun beurt sterk aanleunen bij heavy metal. In de remix van Sudeten Creche is de metalsfeer (incl. de loeiende percussie) weggehaald en vervangen door toeterende synths en minder opvallende elektropercussie. Dachten we bij het origineel nog aan Judas Priest, dan is de Sudeten Creche-versie eerder Pet Shop Boys on Speed. Alleen de overstuurde stem van de Kant Kino-zanger herinnert aan de oorspronkelijke metal-toon van de track. Moeilijke keuze, maar misschien toch eerder de remixversie. 2 op 3 voor Sudeten Creche versus de originals.

De rest van het materiaal is onderhanden genomen door Rossetti’s Compass, dat van de snoeiharde elektrotrack en dansvloerkiller Drift van Technomancer niet meer dan het skelet overhoudt. De stompende percussie, de pompende synths en de scheermesscherpe stem zijn vervangen door een mooi afgelijnde drumpartij, netjes klinkende synths en een dromerige zangstem, alsof van een tractor een driewieler is gemaakt… of van Metallica naar Depeche Mode…

Nothing that I Wouldn’t Do van Shatoo klinkt als de single die ABBA nooit heeft gemaakt, met prachtige elektrosynths, klokachtige percussie, een perfect ritme en een al even perfecte zanglijn: synthpop in de allerbeste stijl. De Rossetti’s Compass-versie kiest voor een nadrukkelijke drumpartij en zoemende synths, een downgrade die evenwel overeind blijft dankzij de prachtige stem, maar die uiteindelijk ook z’n voordeel doet met de combinatie van krakende en fluitende synths in de tweede helft. Een gelijkspel, al is ABBA uiteraard niet kapot te krijgen!

John Costello’s Nothing is een Front 242-achtige compositie met nadrukkelijke elektrosynths (brommend, maar ook fluitend en belachtig) , een forse percussietrack en een fluisterende zangstem met op de achtergrond een monnikenkoorachtige zanglijn, nadrukkelijk en heftig en een killer op de dansvloer. Opnieuw kleedt Rosssetti’s Compass de muzikale omlijsting uit en houdt alleen ploffende percussie en zoemende synths over, met de fluisterende zangstem in het midden. Het klinkt uitstekend, maar minder feestelijk en bombastisch, en de nadruk is duidelijk verlegt naar de zanglijn. Anders, minder overdonderend, maar niet te min een uitstekende bewerking.

De aantrekkelijke atmosferische gitaarsynths uit Alone van Naked Lunch zijn in de remixversie van Rossetti’s Compass ingeruild voor nadrukkelijke elektropercussie en kleurlozere synths. Back to basics als het ware, waarbij de hallucinante sfeer van de originele compositie helemaal wordt opgeofferd, of toch niet helemaal, want in z’n uitgeklede versie klinkt de track een stuk gevaarlijker en onvermijdelijker.

One Horse Rider van Attrition begint met een breed tapijt van violen, ronkende percussie, murmelende repetitieve vocalen en jankende vrouwenstemmen, waaraan een stevige beat en het geluid van een sopraanviool worden toegevoegd: bedwelmend en mysterieus. In de Rossetti’s Compass-remix zijn de prachtige introductie en de huilende sopraanviool bewaard, en wordt de grommende beat vervangen door luchthartigere elektropercussie die meer op de voorgrond is gemixt. Het verschil is eerder subtiel, maar de remix is wellicht net iets evenwichtiger van toon.

De Rossetti’s Compass-remixversie van I Walk Alone van Love? is een goed in het gehoor liggende synthpopcompositie met korte elektrosynths, metaalachtige percussie en een zangstem die helemaal op de voorgrond is geplaatst. De nadrukkelijke percussie en de fluitende synths zijn gesneuveld en het geheel klinkt eenvoudiger en meer ingetogen dan het origineel, dat veel meer op de dansvloer thuishoort. Opnieuw een kwestie van smaak, want in het origineel gaat de aandacht vooral naar de muzikale omlijsting, terwijl in de remix de zanglijn geaccentueerd wordt.

Michael X Christian’s Rock Lobster is een heavymetalcompositie met grommende gitaren en elektroflarden, roffelende drums en bovenop de in het genre verplichte gierende mannenstem. Rossetti’s Compass behoudt de metal-sfeer, tempert de gitaren en vervangt ze gedeeltelijk door houtachtige synths en houdt in de tweede helft van de gierende zangstem niet meer dan een schaduw over. Onze voorkeur gaat naar de iets minder drammerige remix-versie, waarin de melodie iets meer ruimte krijgt, zij het ten koste van de bombastische instrumentatie van het origineel.

Electric van Substaat klinkt als een forsere versie van Pet Shop Boys, met welluidende synths en percussie, en een mooie samenzang in het refrein, synthpop zonder kapsones, die zelfs de slechtste danser op de been krijgt! Aan een dergelijke track is niets toe te voegen noch af te knippen, denk je dan, maar Rossetti’s Compass zet er toch z’n tanden in en haalt de power uit de muzikale omlijsting, waardoor de track van de dansvloer naar de huiskamer verhuist, waar nog voorzichtig mee gehuppeld wordt. De remix kiest voor minder power en bombast en ligt dichter bij wat Vince Clark met een dergelijke compositie zou doen. Opnieuw een moeilijke keuze, zij het dat de originele versie je wel naar het hoofd stijgt.

Touching the Void is één van de housebands van Le Jardin Électrique en dus is de remix van Parallel Lives een thuismatch voort Mark Warner. Het origineel is een prachtige ballade met eenvoudige pianobegeleiding en halfweg voorzichtige click-achtige percussie en al even fragiele violen. Rossetti’s Compass kiest vanaf het begin voor een enkele fluitende synth en een zacht zoemende dreun, die vanaf de tweede strofe aangevuld worden met een kwakende elektrosynth, sirene-achtige synths in de achtergrond en één keer echo op de zangstem. Moeilijke keuze tussen de eenvoudige originele versie, die vooral de mooie melodie en de prachtige pianotonen centraal stelt, en de remix-versie, die eerder de nadruk legt op de wanhopige toon van de compositie.

We schreven het al: voor het remix-album Touched in the Garden zijn 12 goede tot uitstekende composities geselecteerd en wie daarmee aan de slag gaat kan weinig fout doen. Sudeten Creche en Rossetti’s Compass hebben de composities que muzikale inhoud dichter bij elkaar gebracht, zonder dat er sprake is van eentonigheid, en de eigenheid van elke compositie toch bewaard. Het resultaat is een uitstekend album, dat je tegelijk laat kennismaken met artiesten van wie je voordien misschien zelden of nooit had gehoord.

William LIÉNARD
16/08/2015

---

---