ANTHONY JONES

EN

Mardi Gras, which literally means "Fat Tuesday", is the Tuesday before Ash Wednesday (also called ‘Shrove Tuesday’) and is directly linked to carnival. In America, Mardi Gras in New Orleans is big deal. The week before, the city almost doubles in numbers because of the festivities, with a flamboyant and colorful parade as highlight. The melting pot of New Orleans, with many Hispanics, Latinos, but also residents of African and Asian origin, creates an exotic cocktail which can also have a dark side.

I reviewed the previous release of Anthony Jones (‘Aestuarium’, a duo album with Monica Richards) around Halloween last year. This time, Shrove Tuesday and carnival is the period of special significance for the American singer. The title comes from the literal Latin translation of "Carne-vale" which refers to the practice of not eating meat during Lent. With ‘Farewell to Flesh’ Jones wrote a personal homage to his time in New Orleans. That was before hurricane Katrina hit hard at the end of August 2005.

After 4 years this is his fifth solo album. With every release Jones places a specific musical focus. On ‘Viktorian’ that was the use of Chinese instruments, and for ‘Guardian of the Wolf’ he looked at Eastern European music traditions. On ‘Suspiriorum’ he used horror soundscapes and with ‘If The Moon Could Sing’ there was a focus on americana. Now, for ‘Farewell to Flesh’ the 80's funk/wave music gets a central place as for the keys too: with piano and harmonium.

Opener ‘A Storm is Coming’ refers directly to Katrina and is a short prelude of nature sounds and soft harpsichord music. The first song ‘A Place Like Home’ immediately breaks the dreamy atmosphere of the intro with some dark chords. No surprise that the song is about dreaming of places which we really can call ‘a home’. It is performed without real melancholy but on a pulsing bass line and with a poppy piano melody.

The eighties are fully present on ‘Voodoo Unto Me’. Lyrics such as “She's The Queen of New Orleans and you're just one of her sugar kings” or “Her magic's not black, nor white, just gray” highlight the popularity of occult superstitions in New Orleans. The bridge in the middle of the song features a fantastic bass solo played by Brandon Hayes - Jones' husband. Funky stuff!

Next track ‘Slasher’ got "(In the City Care Forgot)" next to the title: also a nickname for New Orleans. The city was already called this at the beginning of the 20th century, but the concrete reason remains for speculation to this day. In any case, this is a nice wave-based song. There is certainly a gothic atmosphere around ‘Let Me In’, due to the wonderful harpsichord. Yet the song rocks in this Rue Royal Remix, with Hays again on guitar. It's one big plea to get in: "Let you paint my skin with sin, just let me in". I guess the repetitive harpsichord undoubtedly conveys the impatience of standing in front of a closed door.

It gets a lot calmer on ‘Event Horizon’, a song written when Jones was still living in New Orleans. It's a ballad from a previous collaboration: that of Alaska Highway (with Mike Best from Among the Weeds). ‘Skyline’ also dates from an earlier project: The Point of Reflection (duo with John Koviak of Sub-Version, Propaganda Magazine, and London After Midnight). This piano and saxophone-supported song was recorded live at Lafitte's: a historic bar (built in 1722) in New Orleans.

Fortune tellers! With or without cards, they certainly belong here. The atmosphere is immediately good with a cool eighties rhythm section under a mysterious vocalise by Jones. The future only really starts after donating a coin and consulting the stars, stones or the classic fortune glass. I could smell a bit of patchouli scent while listening.

One of my personal favorites on this album is ‘Little Wolf’. The song shows the connection and fascination that the singer has with these animals: “Little wolf, in your eyes I can see my soul. Little wolf, by your hands I am healed”. The harmonium, together with the repetitive chorus, gives the song the halo of a prayer (or mantra). That special connection also has a financial part. As always, the revenue from his album sales go directly to the ‘Wolf Mountain Sanctuary’ in Lucerne Valley, California.

Jones covered songs before, such as ‘Time After Time’ by Cindi Lauper. On ‘Farewell to Flesh’ it’s a song by Fleetwood Mac: ‘Rhiannon’. He gets vocal assistance by his muse Monica Richards. He puts this song in his personal top three of all time favourites. Too bad his version of ‘House of the Rising Sun’ is missing. Lauren O'Connell turned it into a wonderful cover. It was used in the third season of ‘American Horror Story’ (‘Coven’). That season was about a witch community and was set in... New Orleans.

There are two versions of ‘Come Home to Mother’ on the record. They are remixes from the ‘Slasher E.P.’, for which he gets support from his sister DJ Amanda Jones. She’s a staple in the Hollywood Goth/Industrial club scene for many years.

Finally, I would like to mention the fine artwork of Emily Walker (instagram @gluminous_forms) who gave the album its nice cover. She portrays Jones as a true goth: pale skin, dressed in black, a cross around the neck, surrounded by a peacock feather and fortune glass. With a green glass of absinthe in his hand the picture is completed. Okay: it’s a very classic goth image but certainly appropriate. Let the night fall and put on this record!

This album will be released on Mardi Gras, Feb. 16th.

Tom PLOVIE
22/02/2021

---

NL

Mardi Gras oftewel vastenavond, in de volksmond ook letterlijk ‘Vette Dinsdag’ genoemd, is de dinsdag voor Aswoensdag en onlosmakelijk verbonden met carnaval. In Amerika is Mardi Gras in New Orleans big deal. De week vooraf verdubbeld de stad zowat in aantal omwille van de festiviteiten, met een flamboyante en bonte parade als hoogtepunt. De smeltkroes die New Orleans is, met veel hispanics, latino’s maar ook inwoners van Afrikaanse en Aziatische origine zorgt voor een exotische cocktail. En die mag ook een donker kantje hebben.

Ik besprak de vorige release van Anthony Jones (‘Aestuarium’, een duo-plaat met Monica Richards) rond Halloween. Deze keer is vastenavond en carnaval de periode met speciale betekenis voor de Amerikaanse zanger. De titel is gelinkt aan de letterlijke Latijnse vertaling van ‘Carne-vale’ welke refereert naar het gebruik om in de vastentijd geen vlees te eten. Met ‘Farewell to Flesh’ schreef Jones een persoonlijke hommage aan de tijd die hij doorbracht in New Orleans. Dat was nog voor orkaan Katrina er eind augustus 2005 hard toesloeg en de sociale ongelijkheid ongenadig blootlegde.

Na 4 jaar is dit zijn vijfde soloalbum. Jones weet, per plaat, telkens een specifieke muzikale focus te leggen. Met ‘Viktorian’ was dat een Chinees instrumentarium, in ‘Guardian of the Wolf’ werd naar de Oost-Europese tradities gekeken. Op ‘Suspiriorum’ gebruikte hij horror soundscapes en met ‘If The Moon Could Sing’ richtte hij zich op americana. Voor ‘Farewell to Flesh’ is er goed geluisterd naar de 80’s funk/wavemuziek en spelen de toetsen, met piano en harmonium, een centrale rol.

Opener ‘A Storm is Coming’ refereert onmiddellijk naar Katrina en is een korte prelude van natuurgeluiden en zachte clavecimbelmuziek. Eerste song ‘A Place Like Home’ breekt onmiddellijk de toch wel dromerige sfeer van de intro met enkele donkere akkoorden. No surprise dat de song gaat over dromen van plaatsen welke we écht thuis kunnen noemen. Ze wordt gebracht zonder veel weemoed maar op een stuwende baslijn en met een poppy pianomelodie.

De eighties laten zich volop helemaal horen in ‘Voodoo Unto Me’. Met lyrics als “She’s The Queen of New Orleans and you’re just one of her sugar kings” of “Her magic’s not black, nor white, just gray” wordt de populariteit van het occulte bijgeloof in New Orleans in de verf gezet. De brug midden het nummer laat een fantastische bassolo horen, gespeeld door Brandon Hayes – Jones’ echtgenoot. Funky stuff!

Opvolger ‘Slasher’ kreeg “(In the City Care Forgot)” mee in de titel: tevens een bijnaam voor New Orleans. De stad werd zo reeds genoemd aan het begin van de 20ste eeuw maar de concrete reden blijft tot op vandaag voer voor speculatie. In elk geval krijgt de luisteraar er een flinke brok wave te horen. Een gothic sfeertje hangt er zeker rond ‘Let Me In’, omwille van de heerlijke clavecimbel. Toch rockt de song lekker in deze Rue Royal Remix, met opnieuw Hays op gitaar. Het is één grote smeekbede om binnen te geraken: “Let you paint my skin with sin, just let me in” gaat het refrein. De repetitieve clavecimbel verklankt ongetwijfeld het ongeduld van voor een gesloten deur te blijven staan.

Een stuk rustiger wordt het met ‘Event Horizon’, geschreven toen Jones effectief nog in New Orleans woonde. Het is een ballade uit een eerdere samenwerking: die van Alaska Highway (met Mike Best van Among the Weeds). Ook ‘Skyline’ dateert uit een vroeger project: The Point of Reflection (duo with John Koviak of Sub-Version, Propaganda Magazine, and London After Midnight). Dit door piano en saxofoon ondersteund lied werd live opgenomen in Lafitte’s: een historische bar (1722) in New Orleans.

Toekomstvoorspellers! Met of zonder kaarten, ze horen hier zeker op hun plaats. De sfeer zit meteen lekker met een coole eighties ritmesectie onder een mysterieuze vocalise van Jones. De toekomst begint pas echt nadat een geldstuk wordt afgestaan en de sterren, stenen of de klassiek glazen bol worden geconsulteerd. Ik rook er zowaar al de patchouli-geur bij.

Eén van mijn persoonlijke favorieten op dit album is ‘Little Wolf’. Het lied laat de verbondenheid én fascinatie horen die de zanger met deze dieren heeft: “Little wolf, in your eyes I can see my soul. Little wolf, by your hands I am healed”. Het harmonium zorgt, samen met het herhalend refrein, dat de song het aureool van een gebed (of mantra) meekrijgt. Die connectie heeft ook een financieel luik. Zoals steeds gaan de verkoopsinkomsten van zijn albums rechtstreeks naar het ‘Wolf Mountain Sanctuary’ in Lucerne Valley (Californië).

Een cover brengen deed Jones al eerder, zoals met ‘Time After Time’ van Cindi Lauper. Op ‘Farewell to Flesh’ is Fleetwood Mac aan de beurt met ‘Rhiannon’. Vocaal wordt hij bijgestaan door muze Monica Richards. Dit nummer staat in zijn persoonlijke top drie van favoriete liedjes. Jammer dat zijn versie van ‘House of the Rising Sun’ ontbreekt. Lauren O’Connell maakte er een bloedmooie cover van. Die werd gebruikt in het derde seizoen van ‘American Horror Story’ (‘Coven’). Dat seizoen ging over een heksengemeenschap en speelde zich af in... New Orleans.

Van ‘Come Home to Mother’ staan twee versie op de plaat. Het zijn remixes uit de ‘Slasher E.P.’, die hij samen met zijn zus DJ Amanda Jones brengt. Zij is al jarenlang een vaste waarde in de Hollywood Goth/Industrial club scene.

Tot slot vermeld ik graag het artwork van Emily Walker (instagram @gluminous_forms) die het album een mooie cover gaf. Ze portretteert Jones als ware goth: bleke huid, dressed in black, een kruis om de hals, omringd met een pauwenveer en glazen bol, het glas absint in de hand,... Klassieke beeldvorming, maar zeker passend. Laat de nacht maar vallen en zet op die plaat.

De release is voorzien op vastenavond, 16 februari.

Tom PLOVIE
22/02/2021

---

---