EDWARD SHARPE AND THE MAGNETIC ZEROS

EN

Edward Sharpe and the Magnetic Zeros consists of strange boys (and there are ten of them!). Since the debut album Up From Below, they invented the fictional name Edward Sharpe, and apparently the American indie folk band is bored with this joke, because on the newest CD, the alter ego of Alex Ebert is simply deleted with a red marker on the cover.

No problem, as Ebert himself is still there, even though not everyone will like it. The front man sees himself as a savior and the music of this new messiah is contemporary gospel with influences from psychedelia, folk, soul and thousand other styles. The band considers the music as sacred and often plays in the strangest locations you can imagine (from cathedrals to rail cars that are no longer used). It's been said and written before, but the music is often compared with the British counterpart The Polyphonic Spree, or at worst with Mumford & Sons.

Even though the music is quite accessible (former tracks were often used in commercials, even for IKEA), the band uses so many ingredients that sometimes it’s just too much. This band from California does not follow any rules and on stage you often hear improvisations. It’s certainly impressive, but it sometimes sounds too bombastic (and somewhat pretentious), even though you will find some gems in it. Sometimes Ebert is like Donovan who walks through the surreal wonderland of Mercury Rev (Hot Coals), sometimes it is jazzy (Wake Up The Sun) or alternative experimental folk (Uncomfortable).

Certainly not a record for everybody, that's for sure, but what's stopping you to give it a try?

Didier BECU
09/12/2016

---

NL

Vreemde jongens (en dat zijn er tien!) zijn het bij Edward Sharpe And The Magnetic Zeros. Sinds de debuutplaat Up From Below hebben ze de naam Edward Sharpe gewoon verzonnen. Blijkbaar heeft de Amerikaanse indiefolkband het gehad met dit grapje, want het alter ego van Alex Ebert wordt op het hoesje van de nieuwe cd gewoon met de rode stift geschrapt.

Geen nood, Ebert zelf is er nog steeds, ook al zal niet iedereen dat even leuk vinden. De frontman ziet zichzelf als een soort van verlosser en de muziek die deze hedendaagse Messias brengt, kan je gewoon als hedendaagse gospel omschrijven die verwant is met psychedelica, folk, soul en duizend andere stijlen. Ze beschouwen hun muziek als sacraal en treden vaak op in de meest vreemde locaties (van kathedralen tot afgedankte treinstellen). Het is al eerder gezegd en geschreven, maar deze vreemde trip wordt vaak vergeleken met hun Britse evenknie The Polyphonic Spree, of in het slechtste geval met Mumford & Sons.

Ook al blijft de muziek uiterst toegankelijk (in het verleden zijn de tracks vaak gebruikt voor reclamespots, zelfs eentje voor IKEA), stopt de band zo veel ingrediënten in z'n muziek dat je soms door het bos de bomen niet meer ziet. Deze band uit Californië houdt inderdaad niet van regeltjes en op het podium mondt dat vaak uit in pure improvisaties. Hoewel vaak imponerend, klinkt het soms net iets te bombastisch (om niet te zeggen pretentieus), maar je vindt er gelukkig ook wat pareltjes in. Soms klinkt Ebert als een hedendaagse Donovan die door het surrealistische sprookjeslandschap van Mercury Rev wandelt (Hot Coals), dan is het weer wat jazzy (Wake Up The Sun) of experimentele alternatieve folk (Uncomfortable).

Zeker geen plaatje voor iedereen dus, zoveel is zeker, maar wat houd je tegen om het eens uit te proberen? Gedurfd is het in ieder geval wel!

Didier BECU
09/12/2016

---