MY BABY

EN

For the average music lover, the name My Baby probably sounds obscure. And yet, this Dutch band who took its band name from a Jimi Hendrix-text already reached some goals that many musicians would be jealous of. The trio already played at Glastonbury and Seasick Steve himself asked them to join him on his UK tour. Indeed facts that make the head spin, but Joost, Daniel and Cato stay with their feet on the ground.

Shamanaid is the second album by this trio that is now promoted in Belgium by Starman Records as they hope to conquer this country too. Of course The Netherlands has its charms, nevertheless this CD never sounds one second as if it was recorded in Amsterdam. Their quirky (albeit successful) mix of blues, folk, funk and world music has more the charm of say Louisiana then the land of clogs. But,so what? Shamanaid is an adventurous album with ten songs that show the diversity of the trio.

Right from the opener Seeing Red you can notice how open-minded My Baby is. All styles can fit in one song, with even a touch of dub reggae. Even though the first song can be considered as a gentle middle finger to those who pretend that they have the right to fuck up this planet, My Baby is optimistic. Meet Me At The Wishing Well makes you think of a beach chair, and no: it's not the kind of holiday music that you immediately turn off when it’s coming out of your speakers. Uprising contains some experiment, and reminds us of what Back To The Planet did in the 90s. But it's for one song only, as My Baby (yes, we repeat ourselves) loves diversity. The Doors Of Your Mind or 6X2 could be lifted from Joni Mitchell’s colourful song book. Mary Morgan has a great country guitar that even sounds a tad like Dolly Parton (and no, we write it with respect!)

Shamanaid is an easy album, but also difficult because My Baby doesn’t belong to one category.

Didier BECU
13/12/2015

---

NL

De naam My Baby zegt de doorsnee muziekliefhebber misschien niet bijster veel, toch heeft deze Nederlandse band die zijn groepsnaam uit een Jimi Hendrix-tekst haalde een parcours afgelegd waar menig muzikant jaloers op woordt. Zo stond het drietal al op Glastonbury of werd het door Seasick Steve in eigen persoon meegevraagd op zijn Britse toer. Het zijn inderdaad feiten je hoofd doen duizelen, gelukkig blijven Joost, Cato en Daniel mooi met hun voeten op de grond staan.

Shamanaid is het tweede album van dit drietal, waarvan Starman Records in België nu de promotie voert en waarmee men hoopt dit landje ook te kunnen veroveren. Nederland heeft natuurlijk zijn charmes, desalniettemin klinkt het allesbehalve alsof deze cd in Amsterdam is opgenomen. Hun eigenzinnige (weliswaar geslaagde) mix van blues, folk, funk en wat wereldmuziek situeer je nu eenmaal eerder met pakweg Louisiana dan met het land van de klompen. Maar, wat zou het? Shamanaid is een avontuurlijke plaat met tien nummers die de diversiteit van het trio tonen.

Meteen in de opener Seeing Red valt het op hoe ruimdenkend dit trio wel is. Alle stijlen moeten in één song kunnen, zelfs een vleugje dubreggae. Ook al is het eerste nummer een middelvinger naar mensen die vinden dat zij het recht hebben om deze planeet te verkloten, is My Baby optimistisch ingesteld. Bij Meet Me At The Wishing Well denk je alleen aan een strandstoel, en het is niet het soort vakantiemuziek waarbij je de geluidsknop de mond snoert. Uprising is niet vies van enig experiment, en doet wat denken aan wat Back To The Planet in de jaren 90 deed. Maar het is maar voor één nummertje, want My Baby houdt (ja, we vallen in herhaling) vooral van diversiteit. Zo konden The Doors Of Your Mind of 6X2 uit het kleurrijke songboek van Joni Mitchell komen. Mary Morgan heeft een lekker countrygitaartje dat zelfs een tikkeltje naar Dolly Parton neigt (en neen, we schrijven dit met respect!)

Shamanaid is weliswaar een gemakkelijke plaat, maar anderzijds een moeilijke omdat My Baby niet past in één hokje. 

Didier BECU
13/12/2015

---